Σαν τα αγρίμια, σαν τα θεριά να βγουν,
παλεύουν μέσα από το σάκο, που έχω δέσει,
κακία, μίσος, μια διέξοδο να βρουν,
και το σκοτάδι τους, στον άνθρωπο να πέσει.
 
Λάμψη και άρωμα, χιλιάδων λουλουδιών,
φως και ευτυχία, απ' το δεύτερο προβάλλουν,
μα ως την μέση, σχεδόν στο ύψος των παιδιών,
καθώς τον σπάγκο, άγγελοι παν να βάλουν.
 
Μια δεξιά, μια αριστερά και μόνη σκέψη,
μες το μυαλό μου τριγυρνά, γιατί το δέχτηκα,
πράξη να κάνω, την ιδέα να μαζέψει,
τα λίγα τα αληθινά και τα δεκάδες ψεύτικα.
 
Μα όταν κίνησα και τους δυό να σηκώσω,
τότε πλημμύρισε από ελπίδα η ματιά μου,
το βάρος του κακού, φοβόμουν τόσο,
μα σαν το πούπουλο υψώθηκε μπροστά μου!
 
Κείνο το άδειο το σακί, με τα δυό χέρια,
και πάλι δύσκολο, ψηλά να το κρατήσω,
λες τ ουρανού, κι είχε όλα τα αστέρια,
μ αυτά τα λίγα, τα άσχημα όλα θα νικήσω!!

 

Ounkas 2021