Παγωμένα ποτάμια κυλούν και με πνίγουν,

κι απόψε πληγές, στη ψυχή κατοικούν,

παράθυρα, πόρτες που πια δεν ανοίγουν,

το βράδυ αυτό, οι σκιές διεκδικούν.

Μια θέση δική τους, που πάντα την είχαν,

στα βάθη του χρόνου, μαζί μου πενθούν,

της άφησα λίγο, στο χθες και χαθήκαν,

το δρόμο όμως βρήκαν και τώρα θα ρθούν.

Εδώ να χωρέσουν, στου είναι τη θέση,

να φέρουν μαζί τους, τα όσα αγαπούν,

κι αυτό το αστέρι, σε λίγο θα πέσει,

χωρίς τις ευχές μου, χαρές να γινούν.

Κι αυτό το ταξίδι, ποτέ δεν αλλάζει,

μα πάλι εδώ, θα με βρει η αυγή,

να μάχομαι για όσα, η ζωή με προστάζει,

σε πόλεμο είμαι,  μαζί της στη γη.

Νωρίς ο χειμώνας, την άγκυρα ρίχνει,

σ αυτή την αυλή, που ανθός δεν φυτρώνει,

φεγγάρι χλωμό, το τρόμο του δείχνει,

γιατί η καταιγίδα, σιγά το σκοτώνει.

Ounkas

06/2016

Πάλι εδώ, γνώριμο μέρος τ ουρανού,

κείνη η μικρή γωνιά, που όλο σκοτάδι,

πιο απόμερη κι απ τη σπηλιά ενός βουνού,

πιο παγερή κι από το πιο κρύο σου βράδυ.

Μαζί μου ζει, πάει όπου το βήμα σταματά,

κοιτάζει γύρω της, δρόμους διαλέγει,

κάθε στροφή και μια εμπειρία αποκτά,

σ άγνωστα μέρη, την ερημιά της αποφεύγει.

Μα κάθε νύχτα, δακρύζει και  ζητά συγνώμη,

γιατί κι αυτό το μονοπάτι, ήταν τραχύ,

γιατί δε βρήκε την γαλήνη της ακόμη,

γιατί βαδίζει σε γκρεμούς, σ άγονη γη.

Τι κι αν διαρκώς, της λέω δεν πειράζει,

κείνη λυπάται, τα άστρα σβήνει και θρηνεί,

εμένα πια, μήτε ο χιονιάς, δεν με τρομάζει,

μήτε το φως, που κάνει χρόνια να φανεί.

Για κείνη νοιάζομαι, δε θέλω άλλο να κλαίει,

αχ ουρανέ, πονάει η ψυχή μου, δυό φορές,

εσύ διαβάζεις, όσα η φωνή δεν λέει,

κι όλο μετράς, τις πίκρες μου, που ναι πολλές…

Ounkas

05/2016

Μια λεπίδα δες, το κύμα γίνεται,

εξαφανίζει στη στιγμή τη νιότη,

μια παράσταση που απόψε δίνεται,

ψάχνει ο νους, μια ανάμνηση, τη πρώτη.

Μια στιγμή και το καράβι θάβεται,

στης θυμωμένης θάλασσας τα κύματα,

το σκέπασαν, το κυνηγούν και χάνεται,

τα ξύλα σπάνε, σαν να ναι από νήματα.

Γκρίζο φεγγάρι, που για απόψε θέλησε,

το φως να σβήσει, να μην βγει για σένα,

τα όνειρο κάτω απ τα συντρίμμια λύγισε,

το σώμα σύννεφο, βρέχει μανιασμένα.

Μήπως δροσίσει με τις στάλες το κορμί,

ανάσα δώσει κι ο χρόνος το ξεχάσει,

μα έχει αλλάξει, κείνη  η λεπτή γραμμή,

και το βοριά, δε θα αφήσει να περάσει.

Κι όπως ξεθώριαζαν τα μάτια, κοίταζαν,

κάποια στεριά, που από παλιά γνωρίζουν,

τώρα τα δέντρα της, βαριά και λύγιζαν,

από τη θύελλα, που άλλο δε γνωρίζουν.

Ounkas

05/2016

Σ αυτόν τον αγώνα, μια άνιση μάχη,

μα εκεί επιμένω, να μην παραιτούμαι,

απέραντη έρημος, πελώριοι βράχοι,

μα στέκω εμπρός τους, μαζί διεκδικούμε.

Αλμύρα και φως, σιγή και γαλήνη,

σε τούτο το τόπο, που ξέρει να κλέβει,

των χρόνων τις μέρες, που κάπως γελούνε,

τις όποιες στιγμές, που η ζωή μου λατρεύει.

Αυτό το θεριό, ζει αιώνες θαμμένο,

στης καρδιάς το βυθό κι ολοένα βρυχάται,

ψυχρό, μοχθηρό, διαρκώς θυμωμένο,

παγώνει το νου, τη χαρά σαν θυμάται.

Και γδέρνει το δέρμα και θέλει να τρέξει,

μακριά μου το φως, η ελπίδα, το θάρρος,

με ότι διαθέτει και πάλι θα βρέξει,

με τόση μανία, να σβήσει ο φάρος.

Ψιχάλες μετρώ, στα τζάμια που πέφτουν,

σιγά ξεκινούν, τη γιορτή τους απόψε,

του ανέμου ριπές, λίγες νότες προσθέτουν,

τα θέλω σου κάνε, μαχαίρι και κόψε.

Ounkas

05/2016

Ψυχή μου κοιμήσου, στης άμμου το στρώμα,

βαριά τα όνειρα σου, μα εδώ θα στεγνώσουν,

πονά το γνωρίζω, το αυλό σου σώμα,

τα κύματα κόπασαν, γαλήνη να δώσουν.

Η θάλασσα βλέπει, εκείνα που κρύβουν,

τα σύννεφα που έφτασαν, για να ησυχάσεις,

τα άστρα ένα – ένα, σιγά τρεμοσβήνουν,

τη πίκρα για λίγο, απλά να ξεχάσεις.

Μα ότι κι αν γίνει, εσύ πάντα τρέχεις,

κι απ όπου περάσεις, αφήνεις κομμάτια,

αμέτρητα ως τώρα έχεις χάσει, μ αντέχεις

να δεις άλλο ένα,  σπασμένα κατάρτια.

Απέραντος κόσμος, που ελπίδες μοιράζει,

της γης σου εικόνες, ζωγραφίζουν το χώμα,

μια ανώτερη δύναμη, το πόνο προστάζει,

να γίνει ένας βράχος, που σπρώχνει το σώμα.

Μικρή μου ανεμώνη, πώς λύγισες τόσος?

νομίζω φοβάσαι, πως μόνη θα μείνεις,

στη σκέψη σου μέσα, ρωτάς, άλλο πόσο?

θα μένω να μάχομαι, χαρά για να γίνεις?

Μην κλαις κι εδώ είμαι, για μήνες, για χρόνια,

κι αν κλείσουν οι δρόμοι, καινούργιους θα ανοίξω,

κι αν η Άνοιξη φύγει, κι αν έρθουν τα χιόνια,

στη ζεστή μου αγκαλιά, απαλά θα σε κλείσω.

Ounkas

05/2016