Βροχή πέφτει και χαράζει τους τοίχους,

στάλες που θέλουν να αφήσουν σημάδια,

καιρό ψιθυρίζω, τους γνώριμους ήχους,

που έλεγα, φως μου, σε σένα τα βράδια.

Ουράνιο γκρίζο, τη θάλασσα αγγίζει,

το σώμα της τρέμει, ο αγέρας θυμώνει,

τη ρίγη σκορπά κι η λάμψη φωτίζει,

το σκούρο της μπλε κι η μάχη φουντώνει.

Σταγόνες βροχής και θάλασσας, ένα,

παλεύουν οι δυό, με πείσμα ζωσμένες,

σαν δυό μηχανές, με σπασμένα τα φρένα,

στο τέρμα δεν φτάνουν, ποτέ ηττημένες.

Κύματα απίστευτα, πελώριες σταγόνες,

δυό άγρια θεριά, που όποιος δει, θα τρομάξει,

με νύχια γαμψά, σαν θανάτου αγώνες,

η μία της άλλης, τα νερά θα ταράξει.

Οι άνθρωποι κρύβονται, τρέχουν φοβισμένοι,

μην πάνω στο βράχο, πάντα μείνω εκεί,

μα εκεί είμαι χρόνια, βαθιά ριζωμένη,

χωρίς τα θεριά μου, η ζωή δεν αρκεί…

Ounkas

23/02/2015

Μέρα τη μέρα μετρώ μα δεν μικραίνει,

η θλίψη που νιώθει, το σώμα .. η ψυχή..

μόνο κοντά στ΄ όνειρο ανασαίνει,

να έρθω γρήγορα, η μόνη μου ευχή.

Κάθε που σούρουπο έρχεται, αγναντεύω,

κι αφήνω το μυαλό μου, εκεί να φτάσει,

σ’ ότι αγαπώ, μου λείπει και λατρεύω,

σ ότι για μήνες, απ το πλάι μου έχω χάσει.

Μόνη χαρά, δυό λέξεις που διαβάζω,

μόνη ευτυχία, δυό κουβέντες, μια φωνή,

μα τόσο λίγες είναι και διατάζω,

το χρόνο γρήγορα, να γίνει μια στιγμή.

Να έρθει η ώρα, τη θάλασσα να κάνω,

βάρκα, να φτάσω στην στεριά τη μακρινή,

τη παγωμένη μου καρδιά να την ζεστάνω,

στη μόνη φλόγα, που την κρατάει ζωντανή.

Ounkas

20/02/2015

Κομμάτια ζωής, αφήνω σε εκείνη,

μακριά τη στεριά, που τόσα χωρίζει,

καλώ τη βροχή, κοντά μου να μείνει,

γιατί μόνο αυτή, σε κάτι ελπίζει.

Τι δύσκολο που είναι, να ήξερες μόνο,

μα πώς να στο πω και να σε λυπήσω,

τα νύχια γαντζώνω, στον άπειρο χρόνο,

μα κάθε στιγμή μου, εσέ θα ζητήσω.

Να αντέξει η καρδιά, προσπάθεια κάνει,

κλεισμένη στο χιόνι της, μια λέξη προσμένει,

το δάκρυ μου εκεί, το ξέρω δεν φτάνει,

μα απ όσα ζητάς κι εκείνη αναμένει.

Κλειδώνω το βλέμμα, στο όνειρο γέρνω,

αυτό θα με κάνει, πιστεύω να αντέξω,

το βήμα φωτιά, που αλλού όλο σέρνω,

μα θα ‘ρθει η στιγμή, όπου θέλεις θα τρέξω.

Ο ήλιος κι αν καίει, ο πάγος δεν λιώνει,

αυτή η ανηφόρα, πιο πάνω απ το μαύρο,

η απόσταση τούτη, σαν σφαίρα σκοτώνει,

μα γρήγορα πάλι, την ανάσα μου θα ‘βρω…

Ounkas

17/02/2015

Περνούν οι μήνες, μα στη σκέψη όλο τρανεύουν,

όσα έχει χάσει η ψυχή στην ερημιά,

όσα δεν ζει εδώ μαζί σου, όλο γυρεύει,

κοίτα μαράθηκαν, τα λίγα γιασεμιά.

Τώρα μετρώ τις μέρες και τους δίνω,

ελπίδες πως, μια ανατολή θα ‘ναι αλλιώς,

λέω κοντεύει η στιγμή που θα αφήνω,

το άδειο βλέμμα που χαράζει απ το φως.

Σαν πληγωμένος αετός που ταξιδεύει,

κάτι να βρει, μέσα στην τόση παγωνιά,

να μείνει εκεί, σ ένα τοπίο που γαληνεύει,

την ματωμένη του φτερούγα, απ το χιονιά..

Σαν την βροχή, που ολοένα σβήνει,

γιατί έχασε, ότι αγαπούσε και στεγνώνει,

σαν ένα δάκρυ, που τα μάτια αφήνει,

κι όλο τυλίγεται στης θλίψης το σεντόνι.

Μήνες περάσανε, κι όλο πίσω κοιτάζω,

εκεί που άφησα, το γκρι χαμόγελό μου,

τώρα το χρόνο, γρήγορα προστάζω,

να με γυρίσει πάλι στο όμορφο, όνειρο μου..

Ounkas

15/02/2015

Βράχια που σμιλεύονται από ανέμους,

όλη η ζωή, μια θάλασσα που βράζει,

φάρους και πλοία, στα μάτια γκρεμισμένους,

πελώριο κύμα, στα πρόσωπα σταλάζει.

Βουβές σκιές, που περπατούν τις νύχτες,

κέρινα αγάλματα, που λιώνουν ξεχασμένα,

σπασμένοι κρέμονται, του ρολογιού οι δείκτες,

τείχη που κείτονται, μόνα, κομματιασμένα.

Φωτιές που καίνε, τα πάντα να τραφούν,

άστρα που γλίστρησαν κι ανήσυχα πεθαίνουν,

βουτούν τα όνειρα, ν’ αυτοκαταστραφούν,

από γκρεμούς, κάτι δίχως να περιμένουν.

Κομμάτια σίδερο, λάβα και κεραυνός,

κανένα ίχνος ζωής, δεν βλέπω γύρω,

σύννεφα γκρίζα κι ένας θλιμμένος ουρανός,

χορό οι μοίρες, μου ‘φτιαξαν για να σύρω.

Στεριές απάτητες, κρύβονται μην τις δουν,

χνάρια μην κάνουν, πάνω τους και πονέσουν,

ελπίδες μάτωσαν, εδώ άλλο δεν γυρνούν,

φιγούρες έφεραν, σκούρο μαντήλι να φορέσουν…

Ounkas

11/02/2015