Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2021

 
Σαν τα αγρίμια, σαν τα θεριά να βγουν,
παλεύουν μέσα από το σάκο, που έχω δέσει,
κακία, μίσος, μια διέξοδο να βρουν,
και το σκοτάδι τους, στον άνθρωπο να πέσει.
 
Λάμψη και άρωμα, χιλιάδων λουλουδιών,
φως και ευτυχία, απ' το δεύτερο προβάλλουν,
μα ως την μέση, σχεδόν στο ύψος των παιδιών,
καθώς τον σπάγκο, άγγελοι παν να βάλουν.
 
Μια δεξιά, μια αριστερά και μόνη σκέψη,
μες το μυαλό μου τριγυρνά, γιατί το δέχτηκα,
πράξη να κάνω, την ιδέα να μαζέψει,
τα λίγα τα αληθινά και τα δεκάδες ψεύτικα.
 
Μα όταν κίνησα και τους δυό να σηκώσω,
τότε πλημμύρισε από ελπίδα η ματιά μου,
το βάρος του κακού, φοβόμουν τόσο,
μα σαν το πούπουλο υψώθηκε μπροστά μου!
 
Κείνο το άδειο το σακί, με τα δυό χέρια,
και πάλι δύσκολο, ψηλά να το κρατήσω,
λες τ ουρανού, κι είχε όλα τα αστέρια,
μ αυτά τα λίγα, τα άσχημα όλα θα νικήσω!!

 

Ounkas 2021

 

Κυριακή 10 Μαΐου 2020



Μια αλλιώτικη ξημέρωσε, γιορτής μεγάλης,  μέρα,
όλης της Γης μητέρες μας, τιμούμε, της ζωής σας,
θα ναι μια διαφορετική, δική μας ΄Καλημέρα΄
που κάποτε μας δώσατε, ανάσα απ την πνοή σας.

Φέτος , δεν δίνουμε φιλιά, ούτε αγκαλιές μεγάλες,
μα κάθε ανθός που βλέπετε, αγάπη μέσα κρύβει,
ακόμα πιο πολύτιμη, σαν της βροχής τις στάλες,
στο χώμα όταν πέφτουνε, λουλούδι ευθύς ανοίγει.

Έτσι να νιώθετε κι εσείς, κι ας λείπει η αγκαλιά μας,
πως είναι τούτο για καλό,  ιός μην πλησιάσει,
μανούλες να είσαστε καλά, κι όσο για τα φιλιά μας,
τα δίνουμε όλα στη ψυχή , σε σας  να τα μοιράσει.

Να ξέρετε για εμας αυτό, δύναμη μέσα κλείνει
το ¨θέλω΄μας, να είσαστε, πολλά χρόνια κοντά μας,
κι αν φέτος  όλα είναι αλλιώς, μια αγκαλιά ανοίγει,
που μέσα της ¨ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ¨, λέει απ τη καρδιά μας.

Χρόνια Πολλά σε όλες τις Μανούλες του κόσμου.

Ounkas 2020

Κυριακή 19 Απριλίου 2020


Αυτό το Πάσχα, είναι πολύ διαφορετικό, πολύ αλλιώτικο.
Θα μας σημαδέψει όλους. Άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο.

Θα ήθελα να πιστεύω, πως αυτό το Πάσχα, δεν θα υπάρχει κάποιος που ΔΕΝ θα αισθανθεί κάτι.

Έστω κάτι, χαρά, λύπη, απάθεια, φόβο, προσμονή, λύτρωση.
Έστω κάτι, ένα συναίσθημα.

Μακριά από τους δικούς μας ανθρώπους, από τους φίλους μας, από την ανάγκη μας να ακούσουμε τους ύμνους των ουρανών όλοι μαζί, να βιώσουμε όσα τα χρόνια και οι παραδόσεις μας, χαρίζουν στην ψυχή μας ανάσες να συνεχίζουμε.

Άλλοι μόνοι, άλλοι δύο ή τρεις μαζί, όμως αυτό πρέπει να πράξουμε όλοι μας φέτος. Αυτό είναι το σωστό. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να νικήσουμε.
Να μείνουμε σπίτι και να γιορτάσουμε μόνοι όλα τα Πάθη των ημερών και την Ανάσταση του Κυρίου.

Μια ευχή και από μένα, σε όλο τον κόσμο.
Ας είναι αυτό το Πάσχα, το πιο δυνατό, το πιο σημαντικό, αυτό που θα «μιλήσει», ακόμα και στις πιο «κλειστές» καρδιές.

Αυτό το Πάσχα, αυτές οι μέρες, αυτές οι στιγμές της μοναξιάς μας, ας γίνουν και εκείνες, που θα μας οδηγήσουν, όταν πια θα βγούμε στον έξω κόσμο με μικρά αλλά σταθερά βήματα, να μας έχουν γεμίσει με δύναμη, αυτογνωσία, αγάπη και να έχουμε καταφέρει, μέσα σε αυτή τη τεράστια δοκιμασία όλης της Ανθρωπότητας, να βγούμε πιο σοφοί και πιο Άνθρωποι.
Ας κρατήσουμε τη φλόγα αναμμένη μέσα στις ψυχές μας και για όσους έφυγαν τόσο ξαφνικά από κοντά μας, αλλά θα βρίσκονται πάντα εδώ, να μας οδηγούν στο φως…

Χρόνια Πολλά, Χρόνια γεμάτα αγάπη στις καρδιές μας
Χριστός Ανέστη

Ounkas 2020

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2020


ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ

Ένα μήνυμα προς όλους, με πολύ σεβασμό και εκτίμηση.
Από την αρχή όλης αυτής της κατάστασης  που έφερε η πανδημία και στη χώρα μας,
η απόφαση μου ήταν να ΜΕΙΝΩ ΣΠΙΤΙ, μέχρι να μην μπορώ να ανταπεξέλθω μόνη μου,
με τα φάρμακα μου και  τις οδηγίες του Ιατρού μου.

Ανήκω σε ομάδα ευπαθών ασθενών από το 1995, όπου διαγνώσθηκε το  βρογχικό και αλλεργικό άσθμα μου.
Με φαρμακευτική αγωγή που πολλές φορές, μεγαλώνοντας ειδικά (είμαι 48 ετών), να υπάρχουν πολύ δύσκολες μέρες , χωρίς καν τον  απαραίτητο  ¨αέρα¨  που χρειάζομαι, χωρίς καν φωνή να ακουστώ,  που όμως έμαθα όλα αυτά, να τα αντιμετωπίζω.
Όσοι πάσχουμε από  κάποιο χρόνιο  νόσημα, που έχει γίνει ένα με τον εαυτό μας,  γνωρίζουμε τις αντοχές μας και κατανοούμε απόλυτα, πότε πρέπει να ζητήσουμε βοήθεια.
Και εγώ θα το κάνω, μόνο όταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δεν θα μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου.
Όταν θα έχω εξαντλήσει, όλες τις δυνατότητες μου, αρχικά για να μην απασχολήσω κάποιο Ιατρό, να ασχοληθεί μαζί μου, την στιγμή που κάποιοι συνάνθρωποι μου,  τον έχουν περισσότερη ανάγκη,  αλλά και για να ΜΗΝ ΘΕΣΩ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ, κανέναν από την στιγμή που όλοι πρέπει να λειτουργούμε, σαν να νοσούμε από τον κορωνοιό ή κορονοιό ή κοροναιό, (λίγη σημασία έχει η ορθογραφία του, αυτή τη στιγμή).

Παρακαλώ λοιπόν όλους, να ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ. Και για μένα, είναι πολύ δύσκολο, γιατί είμαι από την φύση μου, ένα πολύ δραστήριο άτομο, με πολύ ενέργεια,  αεικίνητη,  όπως με λένε όσοι με γνωρίζουν.
 Όμως, εκτός από το χαρακτήρα μου, που διαθέτει πολύ ψυχραιμία και  λογική και που κάποιες φορές ίσως είναι και σκληρός αλλά ρεαλιστής με την όποια κατάσταση ,
έχω και μεγάλη γνώση του τι συμβαίνει και πόσο πολύ παλεύουν όλοι οι άνθρωποι που πλαισιώνουν τα νοσοκομεία και τις κλινικές της χώρας μας. Για πολλούς λόγους που δεν έχουν σχέση με το άσθμα μου, έτυχε να νοσηλευτώ κατά την διάρκεια των ετών που πέρασαν, για αρκετά διαστήματα και πραγματικά, όλοι εκείνοι που βρίσκονται δίπλα σε κάποιον ασθενή,  αξίζουν την συμπαράσταση και την στήριξη μας. 

Απευθύνομαι λοιπόν, σε όλους όσους  διαβάσουν αυτό το μήνυμα.
Ας κάνουμε ΟΛΟΙ μια προσπάθεια, έστω και από σήμερα. Ας ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ και ας προσθέσουμε το δικό μας λιθαράκι, στην τρομερή αυτή προσπάθεια όλων των ανθρώπων, να πολεμήσουμε αυτόν τον ¨αόρατο εχθρό¨.

Μερικές μάχες,  δεν δίνονται με όπλα και δεν χρειάζεται να ορθώσουμε το ανάστημα μας κάπου εκεί έξω, αλλά καλούμαστε να μείνουμε μέσα αυτή τη φορά, να δώσουμε τη μάχη μας, με την ΑΠΟΥΣΙΑ μας. Αυτή τη φορά, δεν χρειάζεται να νικήσουμε τον εχθρό, πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά με το να ¨ΚΡΥΦΤΟΥΜΕ¨ από αυτόν.  Ξέρω πως είναι ¨βαριά¨ αυτή η λέξη και  πραγματικά, προσπάθησα να βρω κάποια άλλη, όμως ίσως  είναι και η καταλληλότερη, αυτή τη χρονική στιγμή.

Ως Έλληνες , και αν μιλήσω προσωπικά, το να κρύβομαι από κάτι, με θυμώνει, δεν είναι στο χαρακτήρα μου, δεν το έχω κάνει ποτέ και καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο, αλλά είναι ο μόνος τρόπος. Έτσι θα προστατέψουμε τους γύρω μας, με αυτό τον τρόπο, δεν θα δώσουμε την ευκαιρία στον άγνωστο αυτόν ιό, να μας χρησιμοποιήσει  και να κάνει το ¨ταξίδι¨ του ανέμελος,  σε πολλούς ακόμα ανθρώπους.
Έτσι θα δείξουμε την ευγνωμοσύνη και την θέληση μας, πραγματικά να βοηθήσουμε, όλους όσους παλεύουν για εμάς.
Έτσι θα ανταποδώσουμε, όλα όσα κάνουν, οι άνθρωποι  με τα ¨χρώματα¨, (Ιατροί και νοσηλευτές και όλοι όσοι απαρτίζουν το Σύστημα Υγείας), για να κερδίσουμε όλοι μαζί αυτή την άνιση μάχη που δίνουν.  Έτσι θα κερδηθεί αυτός ο πόλεμος και αυτή η απειλή.

ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ προστατεύουμε τους γύρω μας, τηρούμε τα μέτρα υγιεινής, κρατάμε την ψυχραιμία μας, ενημερωνόμαστε, βοηθάμε όσους το έχουν ανάγκη,  συζητάμε, αναρωτιόμαστε, απορούμε, στεναχωριόμαστε ίσως λίγο, αλλά
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ  τώρα, για να βγούμε ¨αύριο¨, πιο δυνατοί και γνωρίζοντας πως  και εμείς, ο κάθε ένας από εμάς, άφησε το δικό του ¨αποτύπωμα¨,  στην τόσο απίστευτη και συγκλονιστική ταυτόχρονα μάχη, που θα έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε τελικά, σε όλη αυτή  την δύσκολη δοκιμασία  που περνούν, τόσοι πολλοί άνθρωποι πάνω στη Γη μας.

ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ

Ounkas 2020

Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2017

Τόσα σκοτάδια πέρασε η ψυχή, για να μπορέσει,
τις τρικυμίες να νικά, το πόνο της να διώχνει,
μα σαν και τούτο που ρχεται, τα όνειρα να δέσει,
κάθε βραδιά και πιο πολύ, μες το γκρεμό τα σπρώχνει.

Άλλο, ποτέ μου, στο μυαλό, τόσο άγριο δεν θυμάμαι,
απ το λευκό να ξεπηδά και να το λούζει αγρύπνια,
εγώ κι αυτό παλεύουμε, κι οι δυό μας, δε χωράμε,
μέσα στην ίδια τη στιγμή, ψέμα μαζί κι αλήθεια.

Τόσα δάση απάτητα, η καρδιά εμπρός της βρήκε,
περπάτησε και κόπηκε, στα αγκάθια, σαν ανθός,
μα σαν ετούτο το θεριό, η ζωή ποτέ δεν είχε,
να θέλει κάθε μου χαράς, να σβήνει το όποιο φως.

Σαν το αγρίμι κάθεται, απέναντι κι ουρλιάζει,
σαν το γεράκι που ψηλά, πετά να βρει τροφή,
και μόλις λίγο ξεχαστώ, τη παγωνιά προστάζει,
να κατεβεί στο μέσα μου, απ την βουνοκορφή.

Κι όσο με βλέπει μάχομαι, τόσο πολύ θυμώνει,
την ύλη μου, τη σκέψη μου, θέλει να τα τσακίσει,
όσο νιώθει αντιστέκομαι, τόσο μίσος φορτώνει,
καλεί ανέμους και στοιχειά, να ‘ρθουν να με διαλύσει.

Για το κορμί αδιαφορώ, σ αυτό οι πληγές θα κλείσουν,
αλλά η ψυχή μου εύκολα, δεν θα παραδοθεί,
το ξέρει αυτό πολύ καλά, κι όσα θε να λυγίσουν,
την δυνατή ανάσα μου, να πάψει, να εκδιωχθεί…

Όλο το φθόνο μάζεψε, πάνω μου τον πετάει,
σαν κύμα ρίχνει τη φωτιά, σαν θάλασσα από λάβα,
είναι η μάχη η ύστατη, πάντα θε να νικάει,
μα θα αρνηθώ ως το τέλος μου, η καρδιά να γίνει σκλάβα…


Ounkas 2017

Σκέπασε ο καπνός, της πόλης μου τα φώτα,
πυκνή ομίχλη, ταξιδεύει στα στενά,
στο νου μου έρχονται, τα όνειρα τα πρώτα,
που απ τον ήλιο, ήταν τόσο φωτεινά.

Τα σύννεφα χαμήλωσαν, από φωτιά γεμίζουν,
κάθε γωνιά, τούτης της άχρωμης ζωής,
η στάχτη κάνει, τα παράθυρα να τρίζουν,
βαραίνει ο ήχος, της πνιχτής αναπνοής.

Σπασμένες πέτρες, το ποτάμι σταματήσαν,
μετά από αιώνες, απέραντης δροσιάς,
μες την αυλή μου, τα ρόδα όλα λυγίσαν,
προσμένοντας, το μίσος της φωτιάς.

Σπουργίτια μάχονται, άνισα με ανέμους,
ψηλά να φτάσουν, πάνω απ όσα τα σκοτώνει,
βράχοι για χρόνια, στο χώμα ριζωμένους,
τους κομματιάζει σαν φτερά, τους εξοντώνει.

Οι τοίχοι έκλεισαν, το σπίτι μου μικραίνει,
σιγά σιγά… ούτε εμένα δεν χωρά…
αυτό το μίσος, το νιώθω δεν χορταίνει,
όσο γκρεμίζει… πιο γοργά θα προχωρά…


Ounkas 2017

Μικρό κορίτσι, που τα βότσαλα μαζεύει,
άμμος απέραντη κι εκείνη, ένα ταξίδι,
στη σκέψη της, εικόνες που μπερδεύει,
λέξεις και πράξεις, σαν να παίζει ένα παιχνίδι.

Μέσα στο δάσος των ονείρων, να μετράει,
πεσμένα φύλλα, που ο αγέρας έχει αφήσει,
στα δυό της χέρια, τα κρατά και τα ρωτάει,
πόσο ακόμα  η μοναξιά, θα τη σκορπίσει?

Μικρό κορίτσι, αφημένο στη βροχή,
όλοι οι άνθρωποι  από πλάι της, έχουν φύγει,
μόνο το θρόισμα απ τα φύλλα,  προσευχή,
μια μουσική, που ένας λυγμός τη πνίγει…

Γλάστρες πεσμένες, από ανέμους δυνατούς,
δέντρα που λύγισαν, τις ρίζες να αγγίξουν,
τόπος χωρίς αγγέλους και θνητούς,
κι ανάμεσα τους, οι σκιές που τον ορίζουν.

Μικρό κορίτσι,  που αγναντεύει το κενό,
δάκρυα δεν έχει, ούτε είναι τρομαγμένο,
τεράστιες φλόγες, ξεπηδούν απ το στενό,
μα εκείνη στέκει, με το βλέμμα μαγεμένο.

Κοντά της θα θελα, να τρέξω, να της πω,
ότι εγώ, είμαι εδώ, δεν είναι μόνη,
μα όσα βήματα κι αν κάνω, όλο σκορπώ,
μια σκιά γίνομαι, που γύρω της απλώνει.


Ounkas 2017

Της θάλασσας χώμα, στα δυό χωρισμένο,
μισό η γαλήνη, το γαλάζιο μαγεύει,
καράβι μεγάλο, σε λιμάνι δεμένο,
πανιά και κουπιά, στον ήλιο μαζεύει.

Το άλλο μισό, σκοτεινό, θυμωμένο,
σκοπεύει να πνίξει, ότι μπρος του βρεθεί,
αν δε με βυθίσει, δε με δει ηττημένο,
να μου το θυμάσαι, πως δε θα χαθεί!!

Θα χτυπά, θα βρυχάται,  στη νύχτα θα αφήνει,
τα ίχνη απ τη μέρα, κομμάτια σπασμένα,
κι αν αντισταθείς, τίποτα δε θα μείνει,
ελπίδες και όνειρα, στα βράχια ριγμένα.

Να σε κάνω να δεις, προσπαθώ τη γραμμή,
που χωρίζει στα δύο, το νερό απ το κύμα,
απ τη μια ο αφρός και η ήσυχη ακτή,
απ την άλλη ο θυμός, της αβύσσου το βήμα.

Όσο μάχες θα δίνεις, τόσο εκείνο φοβάται,
κάνε φίλες τις στάλες, έτσι αυτό ησυχάζει,
δυό μαζί μαχητές, μέσα του δε χωράνε,
ξέρω η θλίψη σου απύθμενη, μα κι αυτό δεν κοπάζει..


Ounkas 2017

Χαμένο χαμόγελο, στο φως που πεθαίνει,
μαζί του η θάλασσα, στη στιγμή θα χαθεί,
η φωνή που ακουγόταν, ολοένα σωπαίνει,
η κλωστή που την κράταγε, έχει πλέον κοπεί.

Τα λόγια αλλιώτικα, όχι εκείνα που άκουσε,
κι η αυγή που λαχτάρησε ν ανατείλει… ένα ψέμα,
την αγάπη περίμενε, μα ένα δάκρυ συνάντησε,
και ο φάρος που άναβε, έσβησε μ ένα νεύμα.

Η ψυχή της αγρίμι, στις πλαγιές όλο τρέχει,
μακριά από βλέμματα, που γεννούν τις πληγές του,
καρδιάς χτύποι ακανόνιστοι, γιατί πάλι εκεί βρέχει,
μόνο στρώμα οι καημοί και ομίχλη οι χαρές του…

Το βουνό που κοιτάζει, δέντρα κάτω ριγμένα,
αγκαλιάζει τη θλίψη κι όλο σύγκορμο τρέμει,
ένα αχνό της χαμόγελο, φύλλα χάμω θαμμένα,
σάκο γεμάτο λύπη, στη ζωή, πάντα σέρνει.

Κι αν κοιτάξει πιο πέρα, τα μάτια του καίνε,
απ του ήλιου το χνάρι, που εκείνη ματώνει,
ψίθυροι απ τους θάμνους, όλο ακούει να λένε,
ότι αρχίζει για όλους, για εκείνη τελειώνει…


Ounkas 2017
Μικρές στάλες που πέφτουν αργά,
ξεγελούν τη ψυχή, πως χορεύει,
βλέπει χρώματα, πολλά, ζωηρά,
μα σκιές είναι και μόνη παλεύει.

Πιστεύει πως όλα, θα γίνουν αλλιώς,
τις νύχτες στα άστρα, ονόματα δίνει,
μα ο χρόνος το ξέρει, γιατί είναι παλιός,
πως μόνο μια λάμψη, η ζωή απλά δίνει.

Εκεί που νομίζεις, πως φως θα φανεί,
ο ήλιος σου κρύβεται και σύννεφα φτάνουν,
δεμένη η καρδιά σου, από ένα σχοινί,
δακρύζουν τα όνειρα, που απόψε σε χάνουν.

Μια φλόγα κι αν άναψε, ζητάει πολλά,
για να σου χαρίσει, το φως που γυρεύεις,
μα κι αν συμφωνήσεις, το ξέρεις καλά,
μια αχτίδα θα δώσει, για όσα λατρεύεις.

Κι έτσι ταλαντεύεσαι, τις σκέψεις τρελαίνεις,
να δώσεις τα πάντα, για μία στιγμή?
ή να συνεχίσεις, αργά να πεθαίνεις,
μήπως και γεμίσεις, την όποια ρωγμή?...


Ounkas 2017

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016



Κι εκεί που η θάλασσα έμοιαζε γαλανή,
κι ο άνεμος, σχεδόν είχε κοπάσει,
μες τη ψυχή, η θύμησή σου τόσο αγνή,
κάνει το νου, πολύ να θέλει να τη φτάσει.

Μα ήρθαν κύματα και σύννεφα σωρό,
σκέπασαν ότι θαλασσί, τα μάτια είδαν,
ούτε το γέλιο να κρατήσω δεν μπορώ,
δεκάδες δάκρυα, έτρεχαν και το πνίγαν.

Σκοτάδι σκέπασε το σώμα και πονά,
ξανά σε εκείνο το βουβό δρόμο μονάχη,
τη νύχτα πίστευα, εδώ θα σε γυρνά,
μα σ ενός βράχου με πετά, πάνω την ράχη.

Τόσο αγωνίζομαι να βρω λίγη στεριά,
κανείς δεν είδε, πως βαθιά έχω βουλιάξει,
πάνω μου στέκει ένα βουνό, τόσο βαριά,
η ζωή μου έγινε και πώς να την αλλάξει?

Με θλίψη γέμισε η αύρα και θρηνεί,
πως σ όλο τούτο το κενό, βρέθηκα μόνη??
η καρδιά τσακίστηκε, βάρκα δίχως πανί,
κι η ερημιά, σαν τότε, εδώ και με κυκλώνει…

Ounkas
10/2016


Σύννεφα τύλιξαν τον ουρανό και κοίτα,
τον ήλιο αμέσως σκέπασαν και τρέχουν,
πριν ξεκινήσει η βροχή, κρυψώνα βρήκα,
γιατί οι στάλες τους, οίκτο άλλο δεν έχουν.

Η μπόρα ότι έχτισα, ξέρω θα παρασύρει,
σ ένα ποτάμι που γοργά, κυλά και αγριεύει,
ομίχλη και βαριά σκιά, πάνω απ το μοναστήρι,
κείνο που πέρα απ το βουνό, την ομορφιά σμιλεύει.

Οι καταιγίδες των καιρών, σημάδι το χουν βάλει,
στο πιο ψηλό σημείο του, τραβά τους κεραυνούς,
κι όσες ψυχές το κατοικούν, με υπομονή μεγάλη,
προσμένουν άλλη μια φορά, ανέμους ικανούς,

να το τσακίσουν, να το κάνουν να γκρεμίσει,
να το νικήσουν, να το δουν, κατεστραμμένο,
να φυλακίσουν, όσες καρδιές το έχουν χτίσει,
να μείνει ερείπιο, απ όλους ξεχασμένο.

Δε θέλω κάπου να στραφώ, απόψε ο δρόμος,
θα μ οδηγήσει, σε ότι πρέπει να συμβεί,
ή θα νικήσουν, θα διωχθεί όλος ο πόνος,
ή θα ακουστεί, της μοναξιάς μου η κραυγή.

Ounkas
10/2016

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016



Παγωμένα ποτάμια κυλούν και με πνίγουν,
κι απόψε πληγές, στη ψυχή κατοικούν,
παράθυρα, πόρτες που πια δεν ανοίγουν,
το βράδυ αυτό, οι σκιές διεκδικούν.

Μια θέση δική τους, που πάντα την είχαν,
στα βάθη του χρόνου, μαζί μου πενθούν,
της άφησα λίγο, στο χθες και χαθήκαν,
το δρόμο όμως βρήκαν και τώρα θα ρθούν.

Εδώ να χωρέσουν, στου είναι τη θέση,
να φέρουν μαζί τους, τα όσα αγαπούν,
κι αυτό το αστέρι, σε λίγο θα πέσει,
χωρίς τις ευχές μου, χαρές να γινούν.

Κι αυτό το ταξίδι, ποτέ δεν αλλάζει,
μα πάλι εδώ, θα με βρει η αυγή,
να μάχομαι για όσα, η ζωή με προστάζει,
σε πόλεμο είμαι,  μαζί της στη γη.

Νωρίς ο χειμώνας, την άγκυρα ρίχνει,
σ αυτή την αυλή, που ανθός δεν φυτρώνει,
φεγγάρι χλωμό, το τρόμο του δείχνει,
γιατί η καταιγίδα, σιγά το σκοτώνει.

Ounkas
06/2016