Βαγόνια στις ράγες κυλούν, χωρίς ήχο,

τα βλέπεις, μα δεν τα ακούς κι απορείς,

φαντάσματα μοιάζουν, με σκιές σ ‘ένα τοίχο,

κι όμως υπάρχουν, να τα αγγίζεις, μπορείς.

Στο τούνελ σαν φτάσουν, τρέχεις στην άκρη,

να σταθείς μην τα χάσεις, θες πάλι να δεις

αν τα μάτια σου παίζουν, παιχνίδι με λάθη,

 ή αν όντως κυλάνε, ψάχνεις να βρεις.

Καθώς προσπερνάνε, το βλέμμα σου τρέχει,

μαζί τους γι ώρα, ώσπου να χαθούν,

τα μάτια δακρύζουν? Ή τώρα πια βρέχει?

βαθιά σου οι σταγόνες, λες θε να χαθούν.

Βαγόνια στις ράγες, αθόρυβα πέρασαν,

το ξέρεις πως ήταν αλήθεια, μα αρνείσαι,

το πώς χωρίς ήχο, μπροστά σου προσπέρασαν,

κι αργά προς το δρόμο, μονάχη κινείσαι.

Δεν ήταν οράματα, ούτε όνειρο ξένο,

το μέταλλο άγγιξες στα χέρια η υφή του,

νεκρό.. σκοτεινό.. υγρό.. παγωμένο..

σαν ένα βουνό, με πάγο η κορφή του.

Ounkas

30/01/2014

*

Ότι πάλευα να κάνω μικρό, θέριεψε,

τόση προσπάθεια, τόσο καιρό, πήγε χαμένη,

η λίγη ώρα, σύννεφα γύρω μάζεψε,

κι είδα τη γη μου, πάλι σχεδόν καμένη.

Πολέμησα σκληρά, για να απομακρυνθώ,

από του χάους, την ερημιά να φύγω,

κι ήρθε το τίποτα, πάλι να αισθανθώ,

πως τα φτερά μου, δεν γίνεται ν ανοίγω.

Πνίγηκα μέσα στο καημό και οδηγό

δεν έχω, για να βρω πούθε πηγαίνω,

ποτάμι μέσα μου η λύπη και ριγώ,

μισή ανάσα, πάλι θα 'χω ν' ανασαίνω.

Παράπονο, θλίψη και τόσα τα 'γιατί',

ένα αηδόνι, που φτερουγίζει να πετάξει,

κι αντί σε λίγο να χαρεί, αυτή σκυφτή,

κοιτά η καρδιά, τη φωλιά να μην τη φτάνει.

Έτσι από χθες, ότι κατάφερα, ένας τοίχος,

που γκρέμισε κι έμεινα πάλι εδώ 'γυμνή',

έτρεξα μέσα στις σελίδες μου, ο στίχος,

σαν το παλτό, να με τυλίξει στη στιγμή.

Απ την αρχή, βήμα το βήμα, κι όπου πάει,

είναι αργά, ο χρόνος τρέχει, δε λυπάται,

δεν θα προλάβω, η ψυχή κι αν το ζητάει,

να ξανακάνω, την σιωπή μου να κοιμάται...

Ounkas

24/01/2014

*

Να τρέξει ο χείμαρρος, πάλι βαθιά,

λέξεις αγκάθια και  λόγια σπαθιά,

ήρθε ο χειμώνας και πάλι σκληρός,

είναι της ψυχής, αυτός τιμωρός.

Σκοτάδι κι ήταν, τώρα είναι βαριά,

τ' άστρα και πέφτουνε, από τα κλαριά,

κουβέντα μην λες, αυτή η πληγή,

δική σου δεν είναι, κυλά σαν πηγή.

Απόψε κομμάτια και γκρίζο, θαφτήκαν,

ξανά όσα άσπρα, στο μαύρο λουστήκαν,

ανάσα σου γύρεψα, μα έφερες ήλιο,

καίει τα πάντα, στης καρδιάς το βασίλειο.

Γιατί κι αν ρωτήσουν, σιωπή θα τους δώσεις,

μαχαίρι στη φλέβα, μπορείς να πληγώσεις,

τα όνειρα μάτωσαν, χαμένα ζητάνε,

το λόγο που απόψε, οι λέξεις πονάνε.

Στην άκρη όταν φτάνω, δεν έχω σανίδα,

λιγάκι ακόμα και πέφτει η ελπίδα,

φεγγάρι ας λούζει, της ζωής σου τους δρόμους,

ποτέ σου μην μάθεις, τους άγνωρους κόσμους.

Ounkas

23/01/2014

Της θάλασσας το κύμα, μην κοιτάς,

μην της μιλάς, όταν χτυπιέται, θυμωμένη,

να ησυχάσει έτσι απλά, μην της ζητάς,

ήρεμη δείχνει, μα είναι απέραντα, θλιμμένη.

Κάθε της κίνηση, αφήνει στις στεριές,

κομμάτια σάρκας κι ας πιστεύεις, πως δεν έχει,

κι αυτό το σκούρο χρώμα, τις βραδιές,

είναι γιατί, όλοι την τρέμουν, όταν τρέχει.

Είναι απέραντη, μοναχική κι όλο γυρνά,

να βρει ησυχία, να βρει κάπου να χωρέσει,

μόνη παρέα της, βράχοι, κοχύλια και βουνά,

κι έτσι δεν νοιάζεται, τί ρούχο θα φορέσει.

Χρώματα αλλάζει, είναι σαν να σου μιλά,

όμως ποτέ σου, δεν ξέρεις όσα κρύβει,

μπορεί γαλήνια, δίπλα σου να κυλά,

μα στη στιγμή, στα δυό αν θέλει ανοίγει.

Της θάλασσας το κύμα, μην γελάς,

μαζί της παίζει, μα εκείνη σε 'μετράει',

ένα λεπτό την πλάτη, της γυρνάς,

και στο βυθό της, για πάντα σε τραβάει.

Ounkas

14/01/2014

Στάλα την στάλα, γραμμή που δεν χαλιέται,

χαράχτηκε, μέσα απ τα χρόνια στη καρδιά,

καμιά φορά, το καταφέρνει και ξεχνιέται,

ένα ψυχρό χαμόγελο, στη παγερή βραδιά.

Αλλά κι αν θέλει η χαρά, έχει σκουριάσει,

και στην επόμενη, που θα τρέξει σταγόνα,

ότι έχει μείνει νέο κι ότι ζει, θα το γεράσει,

και να το κρύψει, θα το βρει έστω με αγώνα.

Πώς να κρυφτεί η ερημιά, σε άδεια πόλη?

πώς να σβηστεί, ένα ολόγιομο φεγγάρι?

πώς να χαρεί η μουσική, σαν φεύγουν όλοι?

πώς να προλάβει η δύση, να το πάρει?

Κρύα τα χέρια, θέλουν κάτι να αγγίξουν,

γύρω κανείς, η μοναξιά τρέχει στο τοίχο,

κάνω ησυχία, τα όνειρα μου, μην ξυπνήσουν,

κι ότι θα ήθελα να πω, κλείνω στο στίχο.

Χωρίς να το 'χω καταλάβει, αυτό τελειώνει,

το νέο τετράδιο, που μέσα του χαράζω,

σκέψεις και λέξεις, μα ο χρόνος το παλιώνει,

κι άλλο δεν έχω, για αυτό λίγο σου φωνάζω.

Ounkas

12/01/2014

Εχθρός χωρίς σώμα, κι απόψε εδώ στέκει,

απέναντι απ όσα συνέχεια των διώχνουν,

η νύχτα ένα δίχτυ, τριγύρω του πλέκει,

και τ' άστρα εκεί, στο κενό τονε σπρώχνουν.

Εχθρός χωρίς ύλη, μα βρίσκει το τρόπο,

ρωγμές να γεμίζει, του μέσα την νιότη,

εγώ τον γκρεμίζω, μ αυτός σ' άλλο τόπο,

πηγαίνει το βήμα, να ματώσω εγώ πρώτη.

Κι αν όσα βαθιά είδες, σε 'κάναν ν' αφήσεις,

την όποια προσπάθεια, να αλλάξεις το θρήνο,

κι εγώ συμφωνώ, πως πρωτού πλημμυρίσεις,

με τούτο το δάκρυ, που συνέχεια σου δίνω,

να πας να προλάβεις, τον ήλιο πριν δύσει,

εδώ και η φωνή, μα και η γη ραγισμένη,

το αίνιγμα τούτο, η ψυχή θα το λύσει,

στο τέλος κι αν μοιάζει, για πάντα χαμένη.

Μην μείνεις να δεις, των ματιών τον βυθό,

θα χαράξει στο βλέμμα σου, ποταμό από φλόγα,

στα χέρια σου κράτησε το δικό μου ανθό,

και φύγω πριν γίνω, τις ζωής μου πιρόγα.

Ounkas

11/01/2014

Συννεφιά μου, δεν με ξέχασες, ήρθες ξανά,

μόλις σωπάσαν οι φωνές, σβήσαν τα φώτα,

δειλά-δειλά πλησίασες, ήσυχα, ταπεινά,

και στη καρδιά μου κάθισες, σαν πρώτα.

Φεγγάρι ξέθωρο, ψηλά πάλι ανέβηκες,

πάνω απ τη θάλασσα και τρέχει ποταμός

το δάκρυ, που δεν στέρεψε, όσο κι αν σε φυλά

το αστέρι που έμεινε εδώ, να μην γινείς γκρεμός.

Της άδειας της ανάσας, γύρεψες το ρυθμό,

πάλι ένας ήχος να ακουστεί, να μην χαθεί,

κι όσοι ήρθανε να διώξουνε, τον άδικο θυμό,

δεν καταφέρανε πολλά, στη γη για να θαφτεί.

Αγέρα μου θεριό, που πάντα γυρνάς αγριεμένος,

άλλαξε το τοπίο, τα φύλλα πέτα να φανεί

το χρώμα που έχασα από παιδί και οργισμένος,

μια χαραμάδα άνοιξε, στην τσιμεντένια γη.

Πέτρωσε η καρδιά, κι όλο 'γιατί', ρωτάει,

οι ρίζες σάπισαν κι όλοι οι βράχοι υποχωρούν,

κάτω απ τα πόδια μου, να η ψυχή ζητάει,

κάπου για να πατήσει, αν κι όταν θα μπορεί.

Ounkas

10/01/2014

Κρύφτηκα πάλι, στης ψυχής μου την γωνιά,

πριν ανασάνω, ξανά η λύπη με σκεπάζει,

κοίτα ! το κρύο είναι εδώ και η παγωνιά,

κι ας πίστευα, πως κάτι τώρα αλλάζει.

Πριν βγει ο ήλιος, πάλι μου έκλεψαν το φως,

ενώ γνωρίζουν, πως ο πάγος με σκοτώνει,

χίλιες φορές αναρωτιέμαι αυτό το πως,

μια άλλη ψυχή, πώς το μπορεί να μας ματώνει?

Ο κύκλος έκλεισε, κι όμως δεν σταματά,

να πλέκει αγκάθια γύρω μου, να μ εγκλωβίζει,

πνιγμένη μες τις φυλλωσιές να με κοιτά,

που ακόμα κι έτσι, το μίσος του, θερίζει.

Αλλά κουράζομαι καμιά φορά και λέω,

δεν θα ακούσω τις σιωπές που με καλούν,

ίσως με είδανε δυό-τρεις φορές να κλαίω,

μα της ψυχής το κάστρο, δεν χαλούν.

Κι αν κρύβομαι στο τίποτα που σβήνει,

όσα σημάδια η ζωή πλέκει στο δρόμο,

ο ουρανός στο τέλος θα το κρίνει,

αν την ανάσα μου, αντάλλαξα με πόνο.

Ounkas

08/01/2014

Μικρή μου καρδιά, η ανάσα σου σβήνει,

λιγοστός ο βοριάς, ο νοτιάς σε μουσκεύει,

στη θλιμμένη ψυχή, το παράθυρο κλείνει,

η βραδιά που απόψε, πιο πολύ σε ζηλεύει.

Δεν υπάρχει κανείς, να σκουπίσει την στάλα,

που κυλάει σιγανά, κι ότι αγγίζει το καίει,

ούτε απόψε θα ανέβει, σε ετούτη τη σκάλα,

που ανάβει ο φάρος και να πας όλο λέει!!

Μυστικό μες το νου, που αγρίμι έχει γίνει,

και πανίσχυρο στέλνει, το ουρλιαχτό να τρομάξεις,

μα γνωρίζει πως μόνο, τη ζωή δε σου δίνει,

κι όλο βήματα πίσω, κάνει μην το διαγράψεις.

Στη κορφή του βουνού, σαν σεντόνι απλώθηκε,

ένα σύννεφο κι έκρυψε, της ψυχής το χαλάζι,

δεν το νοιάζει αν δουν, πως το σώμα δεν σώθηκε,

μα το γκρίζο το βλέμμα, να φανεί, το πειράζει.

Ένας χρόνος ακόμα και μετρά όσα γέρασαν,

τις ρυτίδες αθροίζει, που δεν βλέπουν τα μάτια,

τις στιγμές, τις πληγές, όλα όσα προσπέρασαν,

τη φωτιά που έχει αφήσει, στάχτη στα μονοπάτια.

Ounkas

08/01/2014

Πέρασα πάλι απ την μικρή ρωγμή,

από εκείνη που ποτέ δεν κλείνει,

έψαξα για άλλη μια φορά, μια αφορμή,

για να την πείσω, ήρεμη να μείνει.

Δεν με ακούει ούτε θέλει να μιλά,

και το κενό, συνέχεια κοιτάζει,

τη πόρτα έκλεισα, η ομίχλη, μην κυλά,

και βγαίνει με την λύπη, το μαράζι.

Πέρασα πάλι, απ την άκρη της αυγής,

και πόνεσα, που δεν ήσουν κοντά μου,

θυμάμαι σου έλεγα, λόγια μιας προσευχής,

να ζεις παντοτινά, μέσα στα όνειρα μου.

Αν δεν υπήρχε η ψυχή, θα είχα λυγίσει,

μα είναι εκείνη, που με κάνει να σαλεύω,

όσα κι αν μου έχει η ζωή, καταπατήσει,

με μια σου λέξη, τα κομμάτια μου μαζεύω.

Μείνε μακριά, κι ας υποφέρω εδώ, μόνη,

δεν έχει αέρα, δίπλα μου σαν περπατήσεις,

κι αν που και που, ακούσεις ένα αηδόνι,

είναι το πόσο σ' αγαπώ, μην λησμονήσεις.

Ounkas

07/01/2014

Αναζητάς αυτό που χάθηκε και πάει,

που έφυγε και δεν γυρίζει πια,

τη σκόνη μου, το κύμα τη σκορπάει,

τη θάλασσα θα βρω, δίχως στεριά.

Ψάχνεις τις λέξεις που δεν θα με πονέσουν,

πες ότι θέλεις, κι αν κάπως πικραθώ,

μες τον αγέρα, θα τις κάνω να χωρέσουν,

θλίψη θα γίνουν, μα μες τη μπόρα θα χαθώ.

Τη λύπη απ το κορμί θα την ξεπλύνω,

και τη φωτιά θα σβήσω, την τρελή,

που χρόνια θέλει, το αίνιγμα να λύνω,

κι η σκέψη μου να ζει, πάντα θολή.

Αλμύρα άσε, στα χείλη μου και φύγε,

έτσι θα πω, πως δεν σε γνώρισα ποτέ,

ψυχή μου κράτα, μην ρωτάς που πήγε,

με ένα σύννεφο, πέταξε, νέε μου εαυτέ.

Κι όταν κανείς, άλλο δεν θα θυμάται,

και θα έχεις γίνει, ένα κύμα στα ανοικτά,

τότε ίσως για κάτι, ο νους μου να λυπάται,

πώς ούτε τα όνειρα, δεν γίνανε δεκτά.

Ounkas

05/01/2014

Κοίτα πως στάθηκε το πλοίο στο νερό,

στα μάτια μου, θε να πιστέψω μα διστάζω,

δεν είναι γη, που το χώμα είναι ξερό,

δεν είναι αέρας, που όσο κι αν θέλω, δεν αλλάζω.

Λες σαν μαχαίρι, που βράχο έχει καρφώσει,

κάθετα στέκει, δεν θα φύγει, δεν σαλεύει,

απ τις στεριές, η άμμος κύλησε να στρώσει,

μια γη γιαυτό, όμως ο νους, δεν το πιστεύει.

Το βλέπω εγώ? ή κι άλλοι το κοιτάζουν?

κανείς δεν δείχνει, ούτε λίγο να σαστίζει,

αλήθειες και όνειρα, όλα πώς τα αλλάζουν?

κι απ όλα αυτά, στο τέλος ποιός κερδίζει?

Φεύγω, γυρίζω, το καράβι δεν κινείται,

νύχτα η μέρα, με κύμα η χωρίς,

από μπροστά μου να χαθεί, όλο αρνείται,

μοιάζει ψυχή, που έφυγε πολύ νωρίς.

Το δρόμο ακόμα, δεν βρήκε για να πάει,

κι απλά σταμάτησε, στο πουθενά έχει μείνει,

όλα όσα έζησε και όσα θα αγαπάει,

σε μια στιγμή, πως να πιστέψει ότι αφήνει?

Ounkas

04/01/2014

Χίλια κομμάτια έγινες, μικρό μου αστέρι,

ότι αγγίζει η ψυχή μου, το λαβώνει,

κι ενώ ο νους μου, πάντοτε το ξέρει,

γυρεύει όλο, κάτι για να σκοτώνει.

Νιώθει κι αυτή τη μοναξιά, που όλο πλέκει,

δίχτυ αιώνιο, μες τα στήθια, φοράει,

μια σκιά, πάντα βουβή, δίπλα μου στέκει,

κλέβει ότι μέσα στη καρδιά χωράει.

Ποτέ δεν ήθελα, αστέρι μου με λύπη,

να σε γεμίσω και τα δάκρια να τρέχουν,

μα ποιός η ανάσα, θέλει να του λείπει?

όταν καμιά δεν μένει για να έχουν?

Για άλλη μια φορά, ακόμα ένα βράδυ,

πεδίο μάχης την αυγή, μοιάζει το δώμα,

συντρίμμια βρίσκονται παντού, κανένα χάδι,

μονάχα πίκρα και γιατί, πάνω στο σώμα.

Τα πάντα, γέμισε η ψυχή στο πέρασμα της,

γυαλιά και χώμα, σκέπασαν τους τοίχους,

θύελλα μέσα στο σκοτάδι, το άγγιγμα της,

πάλι ξανάρθε η σιωπή και καίει του ήχους...

Ounkas

03/01/2014

Ο φράκτης του κήπου, δεν είναι όπως πρώτα,

τα ξύλα σαπίζουν, το χρώμα του χάνεται,

στο νου η εικόνα, στο τετράδιο μια νότα,

που λείπει και ο ήχος, ποτέ του δεν φτιάχνεται,

κι είχα υλικά κι ο ήλιος με ξύπναγε,

να βγω να τον χτίσω, πια δεν θα τολμούσα,

προσπάθησα τόσες, φορές μα δεν γύρναγε,

η θέληση εκείνη που μ αυτή θα νικούσα.

Ο χρόνος δεν ξέρει, πως είναι να χάνεις,

στιγμές απ το φως, που κάποιοι σου κλέβουν,

δεν ξέρει την ώρα, ψηλά όταν φτάνεις,

ψεύτικα άστρα, σκληρά πως μαγεύουν.

Ποτέ του δεν γνώρισε, τί κρύβει ο χειμώνας,

το χιόνι κοιτούσε, το πάγο στο τζάμι,

μα δεν ήξερε, πώς μόνος θαμώνας,

ψυχρός άνεμος, που κρυώνει τα τζάκια.

Η ζωή δεν λυπάται, τους ήχους που σβήνουν,

ποτέ δεν χαρίζει, χωρίς κάτι να πάρει,

η ζωή ξεθωριάζει, αυτούς που όλο δίνουν,

και όσοι δεν έκλαψαν, σε αυτούς δίνει χάρη.

Αν είναι παράξενο, αυτό μου το ποίημα,

μην μείνεις πολύ, σημασία μην δώσεις,

μονάχα άφησε το, να περάσει σαν κύμα,

μπορεί να ' ναι ανόητο, μα μην το πληγώσεις.

Ounkas

03/01/2014

Κάθε μου κίνηση που κάνω να γλυτώσω,

δεσμά αόρατα, γύρω μου πάλι σφίγγουν,

με τα δυό χέρια μου πετώ μακριά, να σώσω,

τα όνειρα μου, που με το τώρα, σμίγουν.

Λεύτερα να 'ναι από το μαύρο που κυκλώνει,

κάθε μου ανάσα, να μην δουν κείνα τα βράδια,

όταν η θλίψη με την λύπη ζευγαρώνει,

και μένω μόνη μου, στα απύθμενα σκοτάδια.

Σίδερα δεν έχει η φυλακή μου, όμως στοιχειώνει,

την αύρα της αυγής και πάλι τ' αγγελούδι,

μόνο παλεύει να νικήσει, ότι εδώ σκοτώνει,

τα τελευταίο της ψυχής, τόσο αγνό λουλούδι.

Τι κι αν η αγάπη, κοιμάται αγκαλιά μου,

χωρίς να θέλω, την πληγώνει η αλυσίδα

που έχει δεθεί και εκδικείται τα όνειρα μου,

στην άγρια θάλασσα, βουτούν δίχως πυξίδα.

Θα ήθελα πάντα να είναι εδώ, να μην την χάσω,

όμως και μόνο που την νιώθει, θα γυρεύει,

τρόπους σε αυτή τη φυλακή, να τη δικάσω,

κι όσα έχει ίχνη από χαρά,  θα της τα κλέβει.

Ounkas

02/01/2014

Καλή Χρονιά με υγεία σε όλους.
Σας ευχαριστώ για το ΄πέρασμα΄σας από εδώ και για κάθε σκέψη ή σχόλιο που κάνετε.
Να είστε όλοι καλά.


Πάμε, όπως πάντα...
Ας μιλήσουν οι ήχοι σιωπής...
οι λέξεις...

Όπως λέω χρόνια τώρα, η σιωπή έχει ήχο και είναι
πολύ έντονος,  αρκεί να σωπάσεις και να τον ακούσεις...
Καλή ανάγνωση σε όλους.

Κάτω απ τον ουρανό μου, δες τον, σέρνει,

φύλλα ο άνεμος ξερά και τα σκορπίζει,

μοιάζουν με όνειρα που η νύχτα φέρνει,

προσμένουν οι ψυχές, τη φωνή που ψιθυρίζει.

Κάποια από αυτές η τυχερή θα είναι να ζήσει,

ότι η ζωή, σπάνια συνήθως, χωρίς πόνο δίνει,

μα όποιο κι αν είναι το τέλος, θα χαρίσει,

δυό - τρεις πολύτιμες στιγμές, πνοή θα γίνει.

Σε μια γραμμή, που φτάνει ως τα αστέρια,

απ το παράθυρο κοιτώ, ψυχές να περιμένουν,

να επιλέγουν, να φύγουνε,  ταξίδι σε λημέρια,

που το φεγγάρι μοναχά κι οι φλόγες, ανασταίνουν.

Ως το ξημέρωμα, είδα δυό λάμψεις ν ανεβαίνουν,

είχε διαλέξει τις καρδιές, κείνες που θα περνούσαν,

χέρι με χέρι, το μυστικό δρόμο να τον διαβαίνουν,

γυρνώντας το κεφάλι τους, τις άλλες χαιρετούσαν.

Αλήθεια έγινε τ όνειρο, για λίγο να τ' αγγίξουν,

θα κολυμπάνε σε αυτό, ως να περάσει η ώρα,

μα κάποια ανείπωτη στιγμή, σύννεφα θα τυλίξουν

τον ουρανό και θα τις καταπιεί, η πιο άγρια μπόρα...

Ounkas

01/01/2014

Αγκάθι μικρό, αόρατο, συνέχεια τρυπά,

γυρίζει, ταξιδεύει, στο μέσα μου σαν φύλλο,

συμμάχησε με το βοριά, πώς με τρυπά,

και μετατρέπει τη ζωή, σε σάπιο ξύλο.

Προσπάθησα από βαθιά να το τραβήξω,

μια νύχτα απαλά, να μην ξυπνήσει,

σκέφτηκα έπειτα, τα άνθη να μαδήσω,

όλα εκείνα τα ξερά, που μ' έχουν πνίξει.

Μέσα στο χώμα, αμέσως να το θάψω,

πέτρες θα βάλω πάνω του, να μην φυτρώσει,

κι όσα δικά του, σε μια στιγμή θα κάψω,

να μην μπορέσει, κανέναν να στοιχειώσει.

Όμως ποτέ του δεν κοιμάται αληθινά,

με μία κίνηση, σαλεύει και ματώνω,

στο είναι μου, γαντζώνεται ξανά,

κι ότι είναι πλάι μου, πάντοτε πληγώνω.

Κι εκείνο χαίρεται, γιατί ξέρει καλά,

αργά η γρήγορα θα μείνουμε οι δύο μας,

κανείς δεν θέλω, να δει πια τα πολλά,

τα χίλια αγκάθια, που ζουν στην άβυσσο μας.

Ounkas

12/09/2013

Κατάφερες το γέλιο μου να ζωντανέψεις,

κι ήθελες κει να το κρατάς, να μην χαθεί,

τη συννεφιά, είπες μια μέρα πως θα κλέψεις,

και θα την κρύψεις, να μην ξαναβρεθεί.

Μου είπες, μαζί θα  βρούμε πάλι το φεγγάρι,

ευχή θα κάνουμε, το δρόμο να φωτίζει,

στη θάλασσα μας, να κυλά σαν το λυχνάρι,

κι αγάπη πάντοτε, μέσα μας να χαρίζει.

Και σε ρωτώ, πώς το σκοτάδι που απλώνει,

στη κάθε νύχτα μου, το φως πώς θα φανεί?

το γκρίζο μοιάζει, με θαύμα που λυτρώνει,

πνίγει τα θέλω και τον ήχο απ τη φωνή.

Και σε ρωτώ, γιατί κοντά μου είσαι ακόμα?

εδώ είναι κρύος ο καιρός, δεν θα αντέξεις,

πέτα μακριά, στου λιβαδιού το όμορφο χρώμα,

τη θλίψη μου, και να αγαπάς, μην επιλέξεις.

Προσπάθησες να δω και εγώ το φως που ξέρεις,

αυτό που κάνει την ζωή να μας γελάει,

πάλεψες πίσω, πάλι την Άνοιξη να φέρεις,

μα είναι αργά, τίποτα πια, δεν με θυμάται.

Ounkas

11/09/2013

Δεν αντέχω, να σε νιώθω να πονάς,

κάθε άνθρωπος, τις ρίζες σου μαραίνει,

άκου, αγρύπνια μου, μην τόσο λησμονάς,

όσα ο ήλιος, την αυγή πίσω θα φέρει.

Αν μπορούσα να πάρω μια στιγμή,

της δικής μου ζωής, να σου χαρίσω,

και τραβώντας, μια καθαρή γραμμή,

χρόνια αγάπης, σε σένα να δωρίσω..

Αν μπορούσα να σου δώσω, όλο το φως,

που έχει μέσα, η καρδιά και ζωντανεύει,

αν μπορούσα να πω γιατί και πως,

η ζωή το δρόμο μας, τόσο στενεύει

Αν μπορούσα, να κυλήσω την σκληρή,

πέτρα που στη γη σου, έχει ριζώσει,

που τον δρόμο έχει κλείσει και μπορεί,

τη ζωή, ώρα την ώρα να τελειώσει..

Τότε, ίσως να γινόταν πιο γλυκιά,

η μορφή σου και να έλαμπε την νύχτα,

τότε ίσως να μπορούσα στα κρυφά,

να ψιθυρίσω στο αυτί σου, 'καληνύχτα'.

Ounkas

09/09/2013

Η νύχτα πέφτει, τα μάτια όμως δεν κλείνουν,

ψυχή αθάνατη κι απόψε δάκρυ στάζεις,

στιγμές που σ αγαπούν, παρακαλάς να μείνουν,

όμως η ομίχλη τις τυλίγει και τρομάζεις.

Κοιτάς ψηλά, μα γρήγορα η σιωπή απλώνει,

σαν πέπλο πάνω σου, την γκρίζα οργή της,

σε δίχτυ σ' έβαλε, σε ένα σκούρο σεντόνι,

ώρες γεννά και το ξημέρωμα κάπως αργεί.

Μικρή ευτυχία, που στο πάτωμα ζαρώνεις,

δεν θα σ αφήσω, μακριά μου να σε βλάψουν,

μαζί μου μόνο, αν το θέλεις να θυμώνεις,

όχι με όσους πάλεψαν, να σε ανατρέψουν.

Θυμάσαι σου είπα, πώς εδώ θα κατοικούμε,

ακόμα κι αν, οι δυό μας μείνουμε πνοές,

μέσα απ τη στάχτη, την αυγή θα διεκδικούμε,

και τις χαμένες, απ τα χρόνια μας, ζωές.

Ounkas

08/09/2013

Μικρές στάλες βροχής κάθονται απαλά,

δροσιά χαρίζουν στην καρδιά, μα κλαίω,

τα όνειρα μου, ποτέ δεν ήτανε δειλά,

μα ήταν μικρά κι όμως για αυτά λέω.

Μες τη ψυχή, ζούσε το πιο μεγάλο,

το πιο άξιο, εκείνο που δύσκολα φαινόταν,

αν είχα αυτό, ίσως και τίποτε άλλο,

δεν θα ήθελα ποτέ μου, να γινόταν.

Και τώρα γράφω, το μυστικό σε σένα,

αυτές οι στάλες, ήταν το όνειρο μου,

μέσα στα χρόνια πίστευα πως κανένα,

δε θα μπορέσει να βρει το σύννεφο μου.

Σταγόνες έπεσαν, η φλόγα με ξεχνάει,

για λίγη ώρα, ποτάμι που την σβήνει,

μένει ελάχιστα, μα παύει να πονάει,

η μια ανάσα που συνεχώς ζωή δίνει.

Έστω κι αργά, έστω και τόσο τη λατρεύω,

ακόμα κι αν δεν το μπορεί πάντα να είναι εδώ,

είναι ευτυχία που άλλη, δεν γυρεύω,

μισό χαμόγελο, που έστω για λίγο, θα το πω.

Ounkas

04/09/2013