Μην πιστεύεις σε αυτά, που να δεις δεν μπορείς,

ούτε σε όλα εκείνα που η σκέψη σου, πλάθει,

στις γωνιές του μυαλού, στα ΄γιατί΄εισχωρείς,

θες να κάνεις σωστά, της λογικής σου τα λάθη.

Μην συγκρίνεις το τώρα, με το χθες, το μετά,

ήταν άλλοι καιροί, άνθρωποι και αισθήσεις,

κράτα όσα η καρδιά, νιώθει έστω κλεφτά,

και στο κύμα τα υπόλοιπα, σαν έρθει να ρίξεις.

Η ψυχή τα ΄πολλά, τα απωθεί, τα πετάει,

δεν της κάνουν καλό, μοναχά την βαραίνουν,

ένα - δυό διεκδικεί, πάνω της τα κεντάει,

κι όταν τα χει γελά και οι λέξεις σωπαίνουν.

Αλλά μέχρι η στιγμή, να ρθει, να ναι δικά της,

θα γυρνά σαν βουβή, ανάσα μέσα στο πλήθος,

κανένα δεν θα αφήνει, να πλησιάζει κοντά της,

θα αισθάνεται μόνη, σαν του κόσμου ένας μύθος.

Ounkas

15/05/2012

*
Υπάρχει ένα δωμάτιο, που η ζωή έχει φτιάξει,

σαν ουρανός απέραντο, μα και μικρό σαν δάκρυ,

μέσα να κλείνουν οι άνθρωποι,όσα η ψυχή θα στάξει,

σ ετούτο το ταξίδι της, στης γης όλα τα μάκρη.

Όλα τα ανεκπλήρωτα, τ ανείπωτα του νου μας,

όσα ονειρευόμαστε και για όσα δεν μιλάμε,

κάθε βαθύ αναστεναγμό, σκοτάδι του μυαλού μας,

εκείνα που μας έκαναν, άλλο να μην γελάμε.

Όποτε φτάνει μια στιγμή, που πνίγει τη φωνή μας,

όποτε γκρίζα σύννεφα, τον ήλιο μας, σκεπάζουν,

σ εκείνο το δωμάτιο, κλειδώνεται η σιωπή μας,

και βγαίνει όταν αισθανθεί, τα γκρίζα πως αλλάζουν.

Έστω για μια μόνο φορά, ο καθένας θα περάσει,

την πόρτα εκείνη που οδηγεί,σ ένα σωρό από λέξεις,

σκόρπιες εδώ και εκεί πετούν, μέχρι που να γεράσει,

μέχρι να νιώσει άλλο πια, πως δεν μπορείς ν αντέξεις.

Σ εκείνο το δωμάτιο, χρόνια πολλά έχω αφήσει,

βγαίνω για λίγο μα ξανά, γυρίζω και σωπαίνω,

μα μέσα μου έχω στιγμές, λευκές που έχω ντύσει,

απ των ματιών σου τ όνειρο και τη ψυχή ζεσταίνω.

Ounkas

14/05/2012

*

Πήγα εκεί, πάλι εκεί, που όλες οι αναμνήσεις,

έχουν εσένα, τη μορφή σου, που επιμένει,

να μένει εδώ κι ας ξέρω πως δεν θα γυρίσεις,

χωρίς την αύρα σου, πως η καρδιά ν ανασαίνει?

Στα ίδια μέρη, πάλι και πάλι, το βήμα με πηγαίνει,

εκεί που έμοιαζε ο χρόνος, πάντοτε σαν νερό,

δεν είναι εύκολο, η ζωή μου, να μαθαίνει,

να ζει μακριά σου, πώς θα γίνει? πώς μπορώ?

Ounkas

12/05/2012

Κρυμμένη εδώ, στις φυλλωσιές των δέντρων,

κοιτάζω ΄κάτι΄ και ο νους στο πουθενά,

χωρίς να βλέπω, ποιά τα όρια των μέτρων,

πιάνω τη σκέψη μου, ν αγγίζει τα βουνά.

Θαμμένη πάλι, στων ονείρων τους διαδρόμους,

σαν ακροβάτης που το πλήθος του φωνάζει,

έχει διαλέξει η ψυχή μου, τους δυό κόσμους,

και κάθε λίγο, την πορεία της αλλάζει.

Το βλέμμα ψάχνει, μα τα μάτια δεν θωρούν,

στον ένα κόσμο που η συννεφιά κυριεύει,

τα χείλη θέλουν, μα οι λέξεις δεν μπορούν,

απο το πάγο, το κορμί μου, ούτε σαλεύει.

Εδώ γεννήθηκαν, το κύμα κι η αστραπή,

εδώ μεγάλωσε η θλίψη κι η αγωνία,

στα δυό χωρίζεται η καρδιά και θα κοπεί,

μόλις χαθώ, στου δρόμου τούτη τη γωνία.

Ο άλλος δρόμος, είναι αυτός που αναζητά,

κάθε διαβάτης, στης ζωής τα μονοπάτια,

είναι η χαρά, η αγάπη, η καρδιά που ζητά,

μα δεν με πάνε προς τα εκεί, τα σκαλοπάτια.

Χαμένη εδώ. Αυτή η σκιά, πόσο μου μοιάζει!

τρέχει δεξιά κι αριστερά για να κρυφτεί,

εικόνες φτιάχνει το μυαλό και με τρομάζει,

απ όλα εκείνα που η χαρά δεν θα γευτεί.

Ounkas

11/05/2012

Προσπαθώ να σταθώ, σ ένα άγριο αγέρα,

το κορμί να κρατήσω, για να μην σωριαστεί,

μια αχτίδα από ήλιο, διεκδικώ κάθε μέρα,

της ψυχής μου ελπίδα, που χει πια κουραστεί.

Κι όσο εγώ το παλεύω, τόσο ο άνεμος φέρνει,

πιο κοντά τα συντρίμμια, που κλείνουν το δρόμο,

και το δέντρο που ίσιο στεκόταν, πια γέρνει,

κι ένα γκρίζο τοπίο, σπέρνει τώρα το τρόμο.

Μόνο εσύ, ουρανέ μου που αγγέλους γνωρίζεις,

της καρδιάς τα αγρίμια, κάνε να ημερέψουν,

ουράνιε θόλε μου, εσυ, που τον κόσμο γυρίζεις,

πες ξανά στους καημούς, τη χαρά μη ληστεύουν.

Κι αν προφτάσει να έρθει, αν με βρει ο χειμώνας,

ίσως τίποτα απ όσα, είδες να μην θυμίζω,

μα στο βάθος αν ψάξεις, της μικρής κρυψώνας,

μες την άδεια ψυχή, θα μου πεις, ΄σε γνωρίζω΄.

Γιατί γέρνει το σώμα, μα τα μάτια είναι ίδια,

δυό σταγόνες βροχής, η ερημιά τους στη μέση,

στο λαιμό δεν κρέμασα, ποτέ μου στολίδια,

και η καρδιά μου στο χώμα, έτοιμη είναι να πέσει.

Ounkas

10/05/2012

Την ημέρα πνίγω τη σιωπή μου στις σελίδες,

που καρτερούν, όλες τις λέξεις διψασμένες,

γράφω για όνειρα, αγάπη, αλήθεια και ελπίδες,

μα και για εκείνες τις μορφές, τις τρομαγμένες.

Τη μέρα πνίγω, τη θλίψη μου, σε εικόνες,

σ αυτές που πίστευα, θ άγγιζα μια στιγμή,

τώρα γνωρίζω, αν περάσουν και αιώνες,

δεν θα δοθεί, απ τη ζωή, ούτε μια αφορμή.

Θα ξημερώνει κι όλα, θα ναι πάντα ίδια,

όπως εχθές και κάθε χθες, που προσπερνά,

ένας σωρός από ερείπια και σκουπίδια,

μία φιγούρα, που δεν βλέπει, πως γερνά.

Κι αν πέφτει η νύχτα, την σιωπή μου πνίγω,

σ ένα σκοτάδι, που ποτέ σου δεν θα δεις,

μέσα του έμαθα, τον πόνο μου να κρύβω,

τόσο καλά, που ούτε εσύ, δεν θα τον βρεις.

Την νύχτα τ άστρα, την σιωπή μου ακούνε,

και το φεγγάρι κρύβεται, για να μην πληγωθεί,

από τις λέξεις της, που χρόνια μου ζητάνε,

η πονεμένη αυτή, καρδιά, άλλο μην προδοθεί.

Ounkas

08/05/2012

*

Αναρωτιέμαι, γιατί τώρα αυτή η πνοή,

να φύσηξε, μετά απο χρόνια στη ζωή μου,

αγάπη έδωσε, σαν των υδάτων την ροή,

σαν ποταμού ορμή, κι έγινε αναπνοή μου.

Κι αν θέλει κάτι, να το ζήσω, να αισθανθώ,

όσα ο χρόνος μου είχε κλέψει και κρυβόμουν,

που να βρω δύναμη, θεέ μου ν αναμετρηθώ,

μ όσα απέναντι τους, πάντοτε στεκόμουν?

Απ την άλλη, οι ευκαιρίες μας, λιγοστές,

μες τον καθένα μας, ένα μικρό συρτάρι,

όταν τις δούμε, μοιάζουνε  όλες γελαστές,

αλλά κανένας, πάνω απο μία, δεν θα πάρει.

Κι εγώ που θέλω, να ζήσω μες το όνειρο,

πρέπει να σβήσω, της μνήμης τα γραμμένα,

είναι το δάκρυ μου στεγνό, μα κουτοπόνηρο,

γιατί η καρδιά, τα χει στα βάθη της κρυμμένα.

Μα ακόμα κι αν, το λίγο, μου τραγούδησε,

μα ακόμα κιαν, το άρωμα έχει αλλάξει,

ακόμα κι αν, η αγάπη, μου φτερούγισε,

ακόμα κι αν, κανείς δεν θα με ψάξει,

στιγμές μικρές, με άγγιξαν και ανάσανα,

λεπτές γραμμές, γίναν να περπατήσω,

εικόνες όμορφες, κρύψανε τα βάσανα,

χαμόγελο είδα, που δεν θα λυσμονήσω.

' Πνοή αν θέλεις, μείνε να ξαποστάσουμε,

ξέρω πως δίψασες, ο ήλιος σ έχει κάψει,

εγω και εσύ, εδώ δεν θα γιορτάσουμε,

αγάπη θα είναι, η ψυχή όταν θα κλαψει'.

Ounkas

07/05/2012

Με όνειρα μεγαλώνουμε, τροφή για το μυαλό,

έχουνε χρώμα ζωηρό και γελαστούς ανθρώπους,

κάθε τους τέλος, είναι αρχή, φέρνει πάντα καλό,

σ ενα ταξίδι μακρινό, σε άλλους, νέους τόπους.

Κι είναι ο καιρός υπέροχος, ποτέ δεν έχει χιόνι,

μέσα εκεί, ζει η χαρά, ο ήλιος, το φεγγάρι,

εκεί, είσαι εσύ ο τυχερός κι όχι κάποιου το πιόνι,

εκεί δεν πας ποτέ σκυφτός, βαδίζεις όλο χάρη.

Στα όνειρα πετούν αετοί, τα βόλια δεν φοβούνται,

λεύτερους όλους τους χωρά,ο ουρανός που λάμπει,

οι άνθρωποι με σφαλιστές, τις πόρτες δεν κοιμούνται,

δέντρα καμμένα δεν θα δεις, πράσινοι όλοι οι κάμποι.

Στ όνειρο κάθε ποταμός, κυλά και τραγουδάει,

και όταν πέσει στη θάλασσα, μαζί της αλητεύει,

ο ηλιος λίγο πριν κρυφτεί, τα σύννεφα φυλάει,

μην ξεχαστούν και κρύψουν,το φεγγαρι που πλανιέται.

Κάθε αυλή, σαν γειτονιά, έχει μικρά σπιτάκια,

και στα σοκάκια τους ακους,παιδιών αθώες φωνές,

πάντοτε σου χαμογελούν,δυό ολόγλυκα ματάκια,

και οι ψυχές γεμάτες φως, όχι άδειες, κενές.

Και τώρα που είδα τα όνειρα, καλύτερα να φύγω,

εγώ γυρεύω την βροχή, της θάλασσας το κύμα,

εγώ δεν ξέρω να γελώ.. μονάχα να τυλίγω,

το δάκρυ μέσα στη καρδιά και να ζητώ το βήμα,

που θα με φέρει την αυγή, εκεί που μου μιλάνε,

χίλιες σκιές και παίζουνε, κρυφτό με την αλήθεια,

άλλες καρδιές δεν θα άντεχαν,τόσο να καρτεράνε,

για μια ανάσα... ζωντανή κι όχι για παραμύθια.

Ounkas

05/05/2012

Σαν την κλωστή, η φωνή μου κόπηκε,

λές και ο ήχος, ταξίδεψε για αλλού,

και η ψυχή, στα τείχη της κλειδώθηκε,

για να κρατήσει τις εικόνες του μυαλού.

Στιγμές την μάγεψαν κι ένα αληθινό φιλί,

την έκαναν δειλά, να βγεί πάλι στο φως,

πλησίαζαν οι άνθρωποι, όλο και πιο πολύ,

μα η αγάπη, ήταν ο μόνος της σκοπός.

Την αγκαλιά σου άνοιξες, να την υποδεχθεί,

μα είχε ακόμα μια ψυχή, μέσα της πληγωμένη,

ούτε λεπτό δε στάθηκε, λίγο γαι να σκεφτεί,

της έδωσε ότι αγαπά, να είναι ευτυχισμένη.

Έτσι άδεια πάλι, σώπασε και κούρνιασε,

δίπλα στη θέση της καρδιάς να περιμένει,

το χρώμα της κοιτώ, πόσο ξεθώριασε,

αλλά έχει μια πνοή σου, να ανασαίνει.

Σαν άμμο που η θάλασσα, ξεχασε να βρέξει,

και κάηκε απ του ήλιου, τη δυνατή φωτιά,

χωρίς φωνή,θα κάτσει και θα πλέξει,

ξανά το δάκρυ, που φυγε απ τη ματιά.

Κι ας είναι εκείνο, που ήρεμα κυλάει,

το σώμα γδέρνει, σαν τη λάβα το χαράζει,

στην αγκαλιά της, την αγάπη σου, φυλάει,

δεν έχει όνειρα, μα το χαμόγελο μοιράζει.

Ounkas

04/05/2012

Στα μάτια σου, τον ήλιο έβλεπα και λάτρευα,

και η ζεστασιά του την καρδιά, γέμιζε με ζωή,

λιγόστευε η δύναμη, όμως για σένα πάλευα,

γιατί οι λέξεις σου, μου έδιναν ανάσα, μια πνοή.

Στης αγκαλιάς σου τον βυθό, εκεί χανόμουνα,

κείνες τις ώρες, το γκρίζο μου νικούσα,

ποιό βαθιά ρίζωνα, με τη ψυχή δινόμουνα,

και τη καρδιά μου, άλλο πια, δεν αδικούσα.

Άκουγα λέξεις, που για μένανε γεννήθηκαν,

και αισθανόμουν την αλήθεια απ το χάδι,

ποτέ ξανά όσα είχα, έτσι δεν αγαπήθηκαν,

ποτέ κανείς, δεν είχε δει, όλο μου το σκοτάδι.

Κι εκεί που πίστευα πως άγγιζα, λίγη χαρά,

κι εκεί που αντάμωσε η αγάπη την καρδιά μου,

αισθάνθηκα, την μοναξιά για άλλη μια φορά,

να σπάει ότι ήτανε, δικά σου και δικά μου.

Κι έτσι θλιμμένη, στις σκιές και γκρεμισμένη,

είχα παγώσει κι ένιωσα, για πάντα φεύγεις,

όλα γνωστά, μα μέσα μου ήμουν, μία ξένη,

σαν μια σιωπή, που στέκεις μακριά και αποφεύγεις.

Ounkas

03/05/2012

Μιλώ κι εκείνοι ακούν, την απαλή φωνή,

γλυκιά και ήρεμη, μα το σκοτάδι της, τρομάζει,

με ομίχλη μοιάζει, σαν εικόνα πρωινή,

που μένει αδιάλυτη και την ζωή, σκιάζει.

Χαμογελώ και κρύβω έτσι τις πληγές,

κανείς δεν ξέρει, όλοι βλέπουν την αυγή,

μα πάντα σβήνει,πρν προλάβουν οι βραδιές,

να χρωματίσουν με το φως του ανέμου,την πηγή.

Ναι ζω, για τους άλλους.. μα για μένα,

κάθε ένας χτύπος της καρδιάς,με κομματιάζει,

όσα άνθη είχε η ψυχή, στη γη γερμένα,

λες και ο ουρανός, την αντοχή τους δοκιμάζει.

Βαδίζω αργά κι όσοι κοιτούν αυτό το βήμα,

ναι, το θαυμάζουν, μα δεν ξέρουν πως διστάζει,

γιατί πορεύεται, σε ένα λεπτό, αόρατο νήμα,

που λίγο ακόμα θέλει και αργά, σιγά βουλιάζει.

Κι αν μια αστραπή, χαράζει και φωτίζει,

του ουρανού, της γης τα σκαλοπάτια,

το βλέμμα πάντα, σαν ποταμός θα πλημμυρίζει,

και θα σκεπάζει, ότι υπάρχει μες τα μάτια.

Ounkas

02/05/2012

*

Θα θελα, για σένα να μπορώ να γίνω αστέρι,

πανί να γίνω, στου καραβιού σου, τον ιστό,

να είμαι πάντα, στη καρδιά σου, καλοκαίρι,

μα και δροσιά, κάτω απ τον ήλιο τον ζεστό.

Για σένα θα ΄θελα, μια αγκαλιά να γίνω,

μέσα να ζεις, να μην σ αγγιζει η βροχή,

κι όταν δακρίζεις, τις σταγόνες σου να πίνω,

κι όταν λυπάσαι, να μαι χάδι, προσευχή.

Θα θελα να μουν, ένα αστέρι να φωτίζω,

το βήμα σου,κάτω απ της νύχτας το σεντόνι,

χρώμα να ήμουν, να ρχομαι να στολίζω,

το κάθε γκρίζο, που την ψυχή σου αναστατώνει.

Και να μπορούσα, φτερά να γίνω να πετάξεις,

ψηλά να φτάσεις, όσο δεν έχεις φανταστεί,

δύναμη να γινόμουνα, τις λύπες να διατάξεις,

θάλασσα όλες να γινούν, η καρδιά να δροσιστεί.

Για σένα, πόσο θα θελα, να ήμουνα λουλούδι,

να με μεθούσα άρωμα και πάντα να χαιρόσουν,

μέσα στο νου σου να γινώ,το πιο γλυκό τραγούδι

με αγάπη να σε γέμιζε, οταν εσύ κοιμόσουν.

Ounkas

01/05/2012