Μιλώ κι εκείνοι ακούν, την απαλή φωνή,

γλυκιά και ήρεμη, μα το σκοτάδι της, τρομάζει,

με ομίχλη μοιάζει, σαν εικόνα πρωινή,

που μένει αδιάλυτη και την ζωή, σκιάζει.

Χαμογελώ και κρύβω έτσι τις πληγές,

κανείς δεν ξέρει, όλοι βλέπουν την αυγή,

μα πάντα σβήνει,πρν προλάβουν οι βραδιές,

να χρωματίσουν με το φως του ανέμου,την πηγή.

Ναι ζω, για τους άλλους.. μα για μένα,

κάθε ένας χτύπος της καρδιάς,με κομματιάζει,

όσα άνθη είχε η ψυχή, στη γη γερμένα,

λες και ο ουρανός, την αντοχή τους δοκιμάζει.

Βαδίζω αργά κι όσοι κοιτούν αυτό το βήμα,

ναι, το θαυμάζουν, μα δεν ξέρουν πως διστάζει,

γιατί πορεύεται, σε ένα λεπτό, αόρατο νήμα,

που λίγο ακόμα θέλει και αργά, σιγά βουλιάζει.

Κι αν μια αστραπή, χαράζει και φωτίζει,

του ουρανού, της γης τα σκαλοπάτια,

το βλέμμα πάντα, σαν ποταμός θα πλημμυρίζει,

και θα σκεπάζει, ότι υπάρχει μες τα μάτια.

Ounkas

02/05/2012