Στα μάτια σου, τον ήλιο έβλεπα και λάτρευα,

και η ζεστασιά του την καρδιά, γέμιζε με ζωή,

λιγόστευε η δύναμη, όμως για σένα πάλευα,

γιατί οι λέξεις σου, μου έδιναν ανάσα, μια πνοή.

Στης αγκαλιάς σου τον βυθό, εκεί χανόμουνα,

κείνες τις ώρες, το γκρίζο μου νικούσα,

ποιό βαθιά ρίζωνα, με τη ψυχή δινόμουνα,

και τη καρδιά μου, άλλο πια, δεν αδικούσα.

Άκουγα λέξεις, που για μένανε γεννήθηκαν,

και αισθανόμουν την αλήθεια απ το χάδι,

ποτέ ξανά όσα είχα, έτσι δεν αγαπήθηκαν,

ποτέ κανείς, δεν είχε δει, όλο μου το σκοτάδι.

Κι εκεί που πίστευα πως άγγιζα, λίγη χαρά,

κι εκεί που αντάμωσε η αγάπη την καρδιά μου,

αισθάνθηκα, την μοναξιά για άλλη μια φορά,

να σπάει ότι ήτανε, δικά σου και δικά μου.

Κι έτσι θλιμμένη, στις σκιές και γκρεμισμένη,

είχα παγώσει κι ένιωσα, για πάντα φεύγεις,

όλα γνωστά, μα μέσα μου ήμουν, μία ξένη,

σαν μια σιωπή, που στέκεις μακριά και αποφεύγεις.

Ounkas

03/05/2012