Σαν άγριο θηρίο που βρυχάται και ουρλιάζει,

μοιάζει η ψυχή στη φυλακή της, κλειδωμένη,

χτυπά με δύναμη, πάνω στους τοίχους, σπάζει

τα τσακισμένα της φτερά, κρατά και τρέμει.

Αετός αν ήταν και λαβωμένος θα πετούσε,

και θα κρυβόταν,  στην πιο ψηλή κορφή,

κι αν πέθαινε,  αν απ τα βέλη,  ξεψυχούσε,

την άψυχη δεν θα 'βλεπε, κανείς  μορφή.

Ποτάμι αν ήταν, με δυο στάλες θα κυλούσε,

θα δρόσιζε ως το τέλος, εκείνους που διψούν,

κι αν ένιωθε πως στέρευε, μόνο του θα γυρνούσε,

και θα 'πεφτε στη θάλασσα, τα δάκρυα να χαθούν.

Αστέρι αν ήταν, στη συννεφιά θα χόρευε,

θα πάλευε τη λάμψη του, λιγάκι να κρατήσει,

για όσους τρέμουν τις σκιές, θα ξόδευε,

το τελευταίο φως του, το σκοτάδι να νικήσει.

Βοριάς αν ήταν, νωρίς απ την αυγή θα έτρεχε,

θα δρόσιζε, όσες ψυχές στις φλόγες ζούσαν,

τον ουρανό τους, γκρίζο θα έβαφε, θα έβρεχε,

όσα φύλλα ξερά, οι φωτιές θα κυνηγούσαν.

Ounkas

01/ 06/ 2012