Μην μου λες, για τα ξερά δέντρα που στέκουν,

μέσα στου δάσους τις σκιές και τις ομίχλες,

μην μου λες, για τους ιστούς που πλέκουν,

μικρές μορφές, κι ενώνουν όνειρα κι αλήθειες.

Ήμουν εκεί, όταν ο άνεμος παντρεύτηκε τα φύλλα,

και σφύριζε και γύριζε και σκόρπιζε πνοές,

ήμουν εκεί, σαν οι κισσοί σκαρφάλωναν στα ξύλα,

κι απο νεκρά τους χάριζαν, ακόμα δυό ζωές.

Μην μου λες, για τα κλαδιά που γέρνουν,

που σκύβουν για να ακούσουν, θνητών φωνές,

μην μου λες, για όντα, πλάσματα που σέρνουν,

πάνω στην πλάτη τους, σιωπές, λέξεις κενές.

Ήμουν εκεί, όταν το καλοκαίρι, πάγωσε την πλάση,

κρύσταλλα έκανε λουλούδια και μικρά πουλιά,

ήμουν εκεί, όταν η Άνοιξη δεν πρόλαβε να φτάσει,

για να ζεστάνει των ανθρώπων, τ άψυχα φιλιά.

Αν κάτι θες να λες, μίλα μου για το δρόμο,

που οδηγεί το βήμα, σε τόπους ζωντανούς,

ή μίλα μου για εκείνον, των ψυχών τον νόμο,

που δεν καταλαβαίνει, το σώμα, μήτε ο νους.

Αν κάτι θες να λες, πες μου για όσα εσύ ξε΄ρεις,

για τις καρδιές που ενώνονται μα τα κορμιά μακραίνουν,

πες μου, σε ποιό σοκάκι εσύ, μπορείς τώρα να φέρεις,

αυτό που η αγάπη μου ζητά, μα οι σκέψεις καταστρέφουν?

Ounkas

04/06/2012