Και να, που τα πάντα με χιόνι σκεπάστηκαν,

το ήξερα μια μέρα, πως όλα θα αλλάξουν,

φωνάζει η ψυχή, οι στιγμές δεν ξεχάστηκαν,

βοριάδες φυσούν, μα ικανοί να πειράξουν,

δεν ειναι της καρδιάς, την αγάπη που έζησε,

όσα εσύ σαν βροχή, χάρισες για ν ανθίσει,

στα αόρατα χέρια της, δυνατά εκείνη έσφυξε,

με πνοή όσα γέμισες και εδώ θα κρατήσει.

Κι αν η θλίψη κυρίευσε,των ματιών μου την λάμψη,

η φωνή ακολούθησε και οι λέξεις, στερέψαν,

όσα δικά σου μ αγκάλιασαν, η ζωή δεν θα κάψει,

γιατί δάκρυα σβήνουνε, τις φωτιές που θεριέψαν.

Οι σταγονες τους κύλησαν και σκεπάσαν τις φλόγες,

και το όνειρο μου έμεινε, ζωντανό να γυρίζει,

στου μυαλού μου την θάλασσα, φωτεινές οι πυρόγες,

θα αρμενίζουνε αιώνια κι ένα χάδι θα αγγίζει,

τα χλωμά μάγουλα μου, και τα χέρια τα κρύα,

τ άδειο βλέμμα που πάντοτε, φώναζε μη χαθεί,

των χειλιών μου το άχρωμο, τα λιγοστά μου αστεία,

θα ανασταίνεις τις μέρες μου, με πνοή ζηλευτή.

Ounkas

06/06/2012