Κι αν είναι μέρα,

το φως απόψε λιγοστό, για να φωτίσει,

το υπόγειο που κατοικώ, να πλημμυρίσει,

και να γεμίσει, τη ψυχή ελπίδα.

Κι αν είναι νύχτα,

τ αστέρια τόσο μακριά, που δεν μπορούνε,

όσο κι αν θέλουν, εδώ που ζω να βρούνε,

μια χαραμάδα, να αγγίξουν τη καρδιά.

Φυσά αγέρας,

μα στον λαβύρινθο της μοναξιάς κι αν φτάσει,

δεν θα μπορέσει, τα μικρά σοκάκια να περάσει,

με την δροσιά του, να δώσει μια πνοή.

Βρέχει και σήμερα,

αλλά οι στάλες, σταματούν πάνω στα τείχη,

που έχει χτίσει η ζωή, για να πετύχει,

γύρω απ το σώμα, να προλάβει τις πληγές.

Κι έτσι η θάλασσα,

που λάτρευα να ταξιδεύω, δεν κινείται,

με αγαπά, γιαυτό φροντίζει να μιμείται,

την τελευταία μου πνοή που σταματά.

Ounkas

02/07/2012