Θα θελα τόσο να πιστέψω πως θα αλλάξει,

η κάθε μέρα, που ίδια, χρόνια, ξημερώνει,

λες πως το κάνει η ζωή, να με πειράξει,

κι έπειτα πάλι, να μου φέρει ότι λυτρώνει.

Θα θελα τόσο, απο εδω μακριά να φύγω,

να πάω αλλού, κει που κανέναν δεν γνωρίζω,

σαν δυό παράθυρα, τα χέρια να ανοίγω,

και την αλήθεια τ ουρανού, μ αυτά ν αγγίζω.

Πόσο θα ήθελα να βρω μια παλέτα,

και όσα χρώματα υπάρχουν, να τα έχω,

μ όλα τα μωβ του, να σχεδιάσω μαι βιολέτα,

και με τα πράσινα, ένα κάμπο που θα τρέχω.

Πόσο θα άλλαζε, η ψυχή μου θα πετούσε,

απο χαρά, αν το ξημέρωμα, ερχόταν,

και δίπλα μου έφερε, εκείνον που γελούσε,

σαν το παιδί, στην αγκαλιά μου όταν βρισκόταν.

Ounkas

15/06/2012