Το δες εκείνο το κορίτσι που βαδίζει?

το βλέμμα μοιάζει να γυρνά, μα δεν κοιτάζει,

κάθε της βήμα λες και άλλος το ορίζει,

και η ερημιά, το πρόσωπο της σκοτεινιάζει.

Κοίτα το, κάθισε στην αμμουδιά και ψάχνει,

κάτω απ τα βότσαλα, το γέλιο της γυρεύει,

ο νους μακριά την οδηγεί μα όλο φτιάχνει,

με τα δυό χέρια της αγγέλους και χαϊδεύει.

Στο απέραντο της παραλίας, δεν πως μοιάζει,

σαν μια κουκίδα, μια στιγμή μέσα στο χρόνο,

δεν σε ακούει κι αν της μιλάς, δεν τη πειράζει,

είναι χαμένη, μέσα στο όνειρο της, μόνο.

Το δες εκείνο τ άστρο, πάνω της που λάμπει?

λες και το δρόμο της φωτίζει, μην χαθεί,

μες το παλτό της τυλιγμένη, ώρες διαβάζει,

και γράφει κάτι συνεχώς,  σ ένα χαρτί.

Μες τις σελίδες του βιβλίου που κρατάει,

ένας ανθός υπάρχει, που λέγεται αλήθεια,

έχει πεθάνει, μα απ τον ουρανό ζητάει,

να ανθίσει πάλι, όπως και στα παραμύθια.

Ounkas

01/02/2013