Δεν ξέρω τούτη τη φορά πως ν αντιδράσω,

ξέρω μονάχα, πως απ το χαμόγελο σου,

παίρνω ζωή, τρέχω το βήμα να προφτάσω,

ν αγγίξω ελάχιστο από τον ουρανό σου.

Μα εκεί που είναι γαλανός, σύννεφα φέρνει,

και σε ρωτώ, γιατί με την φωτιά παλεύεις,

πονάει η ψυχή, μα πάλι πλάι σου γέρνει,

μαζί σου ψάχνει, να βρει όσα γυρεύεις.

Είναι παράξενο, όλη τη δύναμη σου κλέβει,

κι απο τα μάτια σου, χάνεται η στεριά,

μακάρι να έβρισκα, πως τη χαρά ληστεύει

και το γιατί, βυθίζει, κάθε σου στεριά.

Τη μια στιγμή, βλέπω ανάστημα, υψώνεις,

κι όσα σου πήρε, ξανά να διεκδικείς,

ψυχή και σώμα, σαν ένα τα ενώνεις,

και μάχεσαι, χωρίς κανέναν ν αδικείς.

Ενώ την άλλη, τον εαυτό σου στο καθρέφτη,

με απορία τον κοιτάς, δεν τον γνωρίζεις,

ώρες περνάνε, μέρες που σαν τον κλέφτη,

μακριά σου παίρνουν, όσα έχεις να ελπίζεις.

Ounkas

04/02/2013