Μια αστραπή, πάνω μου έπεσε και ράγισα,

απ τα χέρια ως κρύσταλλο, που σιγά γλιστράει,

χίλια τα κομμάτια μου, να τα βρω όμως άργησα,

και η ψυχή όσα έχασε, αύριο θα μετράει.

Κάθε νέα απώλεια, τη δροσιά μου κλέβει,

κι όσες πέσουνε βροχές, οι στάλες θα καίνε,

τα ποτάμια που έτρεχαν, ο καιρός στερεύει,

και οι λέξεις παύουνε, ΄μείνε εδώ΄, να λένε.

Κι όσα μου δοθήκανε, με το σώμα κλείνω,

μέσα σε μια αγκαλιά, μην τα καταστρέψει,

ο χειμώνας που έρχεται, μόνα δεν τ' αφήνω,

είναι όσα αγάπησα, κι όσα έχω λατρέψει.

Φύλλα πέφτουνε ξερά, μέσα τους διαβάζω,

πως οι δέκα αναπνοές, μία έχουν γίνει,

με χαμόγελο γλυκό, χωρίς να διστάζω,

μες τη θάλασσα βουτώ, 'κει η πνοή να μείνει.

Γιατί αυτή ότι αγαπά, ποτέ της δε το διώχνει,

στο βυθό της τ' ακουμπά και τα προστατεύει,

κι αν ποτέ κανείς τα βρει, μακριά τον σπρώχνει,

τον βυθίζει, τον νικά, κι έπειτα ημερεύει.

Ounkas

16/02/2013