Πάντα αγαπούσα τη βροχή, τον ήχο, τις σταγόνες,

καθόμουν ώρες, τις κοιτούσα πως χορεύαν,

γλιστρούσαν πάνω στους δρόμους, σε κρυψώνες,

χωρούσαν πάντα και παντού και με μαγεύαν.

Κι ήρθε μια μέρα, που ενωθήκαν με τις στάλες,

δάκρυα απ τα μάτια και στην ψυχή, κυλήσαν,

γοργά κατέβηκαν, της καρδιάς τις σκάλες,

με την δροσιά τους, όλες τις φλόγες, σβήσαν.

Στα βάθη της, κάτι είδαν πως γεννιόταν,

στο πιο άγονο και σκοτεινό της γης κομμάτι,

ένα λουλούδι από βροχή και δάκρυ ποτιζόταν,

έμοιαζε απίστευτο, δεν ήταν απλά κάτι.

Καιρός περνούσε και οι δυό του έδιναν ζωή,

κι αυτό μεγάλωνε κι άπλωνε φως και χρώμα,

μα υπήρχαν μέρες, που απουσίαζε η βροχή,

το δάκρυ μόνο του, δεν έφτανε στο χώμα.

Κείνες τις μέρες, το λουλούδι μαραινόταν,

τοπίο άχρωμο, στη καρδιά, κανένα φως,

όμως σαν γύριζε η βροχή, ξαναγεννιόταν,

κι έλαμπε ήλιος, στο σκοτάδι μου, ζεστός.

Ounkas

20/02/2013