*

Ένα πρωί, τα λόγια σου έκανα ελπίδα,

ξεκίνησα να ανεβαίνω εκείνο το βουνό,

βήματα λίγα, είχα κάνει όταν είδα,

μπρος μου ανθρώπους, σε ένα δρόμο στενό.

Κάθε ένας τους, μαζί του κουβαλούσε,

διάφορα πράγματα, πολλά, τόσο βαριά,

κι άκουσα ο ένας τον άλλον πως ρωτούσε,

αν ποτέ φτάσουν, στην απέναντι μεριά.

Ακολουθούσα, απ τα βήματα τους, πίσω,

εγώ δεν είχα, μαζί μου κάτι να κρατώ,

μόνο απορίες, μέσα μου για να λύσω,

και τη φωνή σου, στη ψυχή μου φυλαχτό.

Κάποια στιγμή, το μονοπάτι, έγινε δυό,

κανείς δεν ήξερε, ποιό απ τα δυό να πάρει,

από μακριά, στο ένα υπήρχε ένα χωριό,

τ άλλο ξερό, χωρίς νερό, χωρίς χορτάρι.

Ώρες καθίσανε, στο σταυροδρόμι εκείνο,

ν αποφασίσουν, ποιό δρόμο να διαλέξουν,

μα εγώ προσπέρασα, το πλήθος να αφήσω,

γιατί τα όνειρα μου, ήξεραν που να τρέξουν.

Σε μια γη άγονη, μα τόσο αγαπημένη,

εκεί που ξέρει η καρδιά μας να μιλά,

εκεί που ο αέρας τη ψυχή πάντα ανασταίνει,

εκεί είναι όλα, όσα η ζωή, δεν μας πουλά.

Ounkas

04/03/2013