Μικρή μου καρδιά, σ αγαπώ μα φοβάμαι,

πως άλλη ζωή, μου είπαν θα γνώριζα,

σχεδόν κάθε μέρα, για πόσα λυπάμαι,

μου είπαν θα ενώνω, εγώ όμως χώριζα.

Τη ψυχή απ τη σκέψη, να μην πλησιάζουν,

την καρδιά απ το γέλιο, να μην ακουμπούν,

το χρόνο απ το τίποτα, μονάχα διατάζουν,

κι αν δεν κάνω κάτι, το θυμό τους σκορπούν.

Καρδιά μου φτωχή, φυλακή είναι οι μέρες,

ζουν στην σιωπή, όλα όσα αγαπάς,

πονάνε τα ΄πρέπει΄τη ψυχή μου σαν σφαίρες,

σ αυτά που εσύ θέλεις, δεν κάνει να πας.

Ο χρόνος κυλά και λύπη όλο φέρνει,

δε ξέρει κανείς, ο νους πού γυρνά,

αυτά που λατρεύω, μακριά μου τα παίρνει,

τις νύχτες η πίκρα, συχνά με ξυπνά.

Τί πρέπει καρδιά μου, ακόμα να δώσω?

για να μου χαρίσει, η ζωή λίγο φώς?

νιώθω τα όνειρα, πως πρέπει να σώσω,

μα αλλού με πηγαίνει, του χρόνου ο βυθός.

Ανάσα μου ξέρω, θα μείνεις θλιμμένη,

τα δάκρυα μέσα σου, συνεχώς θα κυλούν,

η φλόγα όμως πάντα, θα είναι αναμμένη,

κι οι λέξεις σαν ψίθυροι, βαθιά θα μιλούν.

Ounkas

07/03/2013