*

Σαν να μην έφυγες ποτέ, σαν να είσαι εδώ,

από τους δρόμους που βαδίζαμε, περνάω,

σαν απ το χέρι μου, σφιχτά να σε κρατώ,

σε κήπο μέσα, περπατώ και σου μιλάω.

Κάποιες φορές, πλάι στης θάλασσας το κύμα,

κάθομαι ώρες και λέω πως είσαι εκεί,

της παρουσίας σου, ίσως κόβεται το νήμα,

μα είσαι μέσα μου και σε ακούω με προσοχή.

Θυμάμαι εκείνες τις φορές που κολυμπούσα,

μες τα νερά της θάλασσας μας και στεκόσουν

λίγο πιο πέρα και εγώ κάθε λίγο γυρνούσα,

σε έβλεπα κι ήθελα, οι στιγμές να μην τελειώσουν.

Κι άλλες φορές, η σκέψη τόσες ανασταίνει,

εικόνες που ήμασταν μαζί, μια αγκαλιά,

της ερημιάς μου το σκοτάδι να ζεσταίνει,

κι οι ήχοι σου, σιγά ανεβαίνουν τα σκαλιά.

Σαν να μην έφυγες ποτέ, σαν ξημερώνει,

ζω στο μαζί, σ αυτήν την άχρωμη ζωή μου,

λένε τρελάθηκα, μα δεν γνωρίζουν πως ματώνει,

χωρίς εσένα, κάθε ανάσα απ τη πνοή μου.

Ounkas

09/03/2013