Πάνω μου μια σκόνη, σαν άμμο έχει καθίσει,

γκρίζα είμαι ολόκληρη, πώς να την ξεπλύνω?

θε να μπει στο νου μου και να τον μεθύσει,

να τον κλείσει μέσα της κι άβουλη να γίνω.

Πάνω μου η πίκρα, σαν σκιά κεντάει,

δίχτυ να μην φύγω, μην αναζητώ,

όσα χάνω απόψε, η ψυχή ζητάει,

κάτι αν θα σώσω, θα ‘ναι αρκετό.

Πάνω μου η αλμύρα, σαν καρφί τρυπάει,

του κορμιού τη σάρκα, δεν θα λυπηθεί,

η καρδιά που τόλμαγε, πάντα να ρωτάει,

τώρα είναι αμίλητη, σαν να χει χαθεί.

Έχτισαν τα βότσαλα, φορεσιά στο σώμα,

βάλθηκαν απόψε, κάστρο να γινώ !!

πόσο χρόνο έχω, να παλέψω ακόμα,

δεν γνωρίζω μάτια μου, μα πολύ πονώ.

Έρχεται ένα κύμα, πάνω μου θα πέσει,

ότι οι πέτρες έφτιαξαν, κείνο θα το σπάσει,

δεν θα φυλαχτώ, θα σταθώ στη μέση,

όλος ο θυμός του, πάνω μου να στάξει…

Ounkas

29/03/2013