Ήρθαν πάλι!! Εδώ τριγυρίζουν, βουβές,

ανάσες ν ακούω μονάχα να ξέρω,

πως δεν με ξεχάσανε, μα είναι ακριβές,

στοιχίζουν πολλά, τις μορφές τους να φέρω!

Καλύτερα έτσι!! Γνωρίζω πως μοιάζουν,

για χρόνια τις έβλεπα, τις ξέρω καλά,

στα πρώτα λεπτά, τη ψυχή σου νοικιάζουν,

και υπόσχονται όνειρα, να φέρουν πολλά.

Κλέφτες στιγμών!! Ζουν για να παίρνουν,

στάλα τη στάλα, της καρδιάς της δροσιά,

στο τέλος ακούς, τις ελπίδες που σέρνουν

στους δρόμους, μην γίνουν, της ζωής φορεσιά!

Πόλεμος είναι!! Μα και εμένα γνωρίζουν,

το αχνό μου χαμόγελο, που και εσύ έχεις δει,

όλα τα πήραν, μ αυτό δεν το ορίζουν,

γυρνούν κι όλο μάχονται κι αυτό να χαθεί.

Πέτρα γίνομαι!! Και σαν μορφές τσακίζονται

αόρατες, για αυτό έγιναν μόνο αναπνοές,

το μισό χαμόγελο, θέλουν μα φυλακίζονται,

μες της αβύσσου μου, τις πνιχτές χροιές.

Ounkas

28/03/2013