Αυτά που δεν μπορούν να δουν τα μάτια, ξεχνάμε,

όσα κινούνται και μιλούν, τα λέμε ζωντανά,

τότε γιατί για τα αόρατα, για τις σιωπές λυπάμαι?

για ποταμούς που δεν κυλούν, για δάκρυα στεγνά?

Της σκιάς μου τον μανδύα, τολμώ να σέρνω,

μέσα στο πλήθος κι ας με κοιτούν με απορία,

στο χώμα, να κουραστώ, τον στρώνω κι εκεί γέρνω,

αναζητώντας του μυαλού, την σιωπηλή πορεία.

Αυτά που αισθάνονται οι ψυχές, κλειδώνουμε,

σ ένα χρυσό κουτί, απ τη καρδιά μην στάξουν,

κι όσα η σκέψη νοσταλγεί, τα απομονώνουμε,

μην τύχει και την ‘άψογη’ ζωή μας, την αλλάξουν.

Της σιωπής μου την ανάσα, αφήνω ν ακουστεί,

μα για κάποιους, άγνωστος ο ήχος και τρομάζουν,

δεν το θέλησε ο νους τους, τ ακριβά να μοιραστεί,

κι ότι ήσυχο κι αθόρυβο, τα βράδια το δικάζουν.

Εκείνα που σε δρόμο άλλο μας πηγαίνουν, δένουμε,

άλλη γραμμή απ αυτή που ο κόσμος χάραξε, φοβούνται,

μα δεν σημαίνει πως ζωή είναι, εδώ πάντα να μένουμε,

μα να γυρεύουμε κι όσα απ τη ψυχή, ζητούνται.

Ounkas

14/04/2013