Αν μπορούσα, με μια αναπνοή ν αλλάξω,
τις σκούρες ώρες, της ψυχής το άδειο,
απ όσα καίνε, την καρδιά να απαλλάξω,
να βρω τη δύναμη, να αγγίξω το κουράγιο.

Θα έμοιαζε όαση, δροσιά θα ‘χε, νερό,
ο ήλιος θα ‘φτανε, τον ουρανό μου πάλι,
ξέρω να πάω πιο μακριά, δεν το μπορώ,
μα είναι τόσες οι φωνές, που φέρνουν ζάλη.

Σε ένα δώμα, έχει το ΄είναι΄, κλειδωθεί,
κάποιοι του έχτισαν, τα δυό παράθυρά του,
λέξεις που λένε στη ζωή να κρατηθεί,
αλλά χωρίς κανείς, να ζει τα όνειρα του. 

Ποιος ο σοφός, που τα όρια ζωγραφίζει?
με συρματόπλεγμα, την ευτυχία κυκλώνει?
κανόνες θέτει και φωνάζει πως γνωρίζει,
τι θέλει ο νους, κι αν δεν ακούς πολύ θυμώνει?

Μα η καρδιά, ήλιο, βροχή κι αγέρα,
φως, αγκαλιά και θάλασσα γυρεύει,
ποιος ο σοφός, που δεν βλέπει πιο πέρα?
και δεν θυμάται, τη ψυχή μας τι μαγεύει??!!

Ounkas
12/04/2013