Στα φύλλα των δέντρων, κρυμμένη και μόνη,

μορφή που δεν ξέρω, συνέχεια κινείται,

να είναι σπουργίτι ή κάποιο αηδόνι?

και γιατί δεν πετά, μόνο ήχους μιμείται?

Δεν ξέρω κανέναν, με κανέναν δεν μοιάζουν,

σαν κλάμα μωρού ή λυγμό που δεν σβήνει,

τη λύπη μου απόψε, οι κραυγές δοκιμάζουν,

μ ευτυχία θα αντάλλαζα, αυτή την οδύνη.

Και δεν σταματά, σαν αστέρευτος θρήνος,

όσες ώρες κοιτάζω, είναι εκεί δακρυσμένο,

του χειμώνα λουλούδι ή της Άνοιξης κρίνος?

στο πράσινο μέσα, καλά είναι κρυμμένο.

Πανύψηλη θα θελα, να ήμουν, να φτάσω,

κοντά του να νιώσει, πως μόνο δεν είναι,

τα χέρια ν ανοίξω, απαλά να το πιάσω,

αγκαλιά να το πάρω, να του πω ΄εδώ μείνε΄.

Μα αδύναμη νιώθω, μικρή, δεν το αγγίζω,

μονάχα τ ακούω και ραγίζει ο χρόνος,

΄αν μπορείς να με δεις, είμαι εδώ΄, ψιθυρίζω,

΄σκέψου πως της ψυχής, η ζωή, είναι ο πόνος΄.

Ounkas

05/05/2013