Μια φωνή μου φωνάζει, γράψε για όσα κοιτάζεις,

όσα γύρω σου υπάρχουν, όσα να 'ρθουν ξεχάσαν,

όλα αυτά που θυμάσαι, που ζητάς, που μοιράζεις,

όσα δεν περιμένουν και νωρίς σε δικάσαν.

Γράψε για τις σταγόνες, τις βροχής που σε καίνει,

για το γέλιο που χάθηκε, για ότι θες κι ανασταίνεις,

για τις μέρες του χθες, που συνέχεια σου λένε,

να στεγνώσεις το δάκρυ και να ζεις να επιμένεις.

Τρέχει όλο πιο γρήγορα, το μελάνι απ τη σκέψη,

ούτε καν να ενωθούν, δεν υπάρχει ο χρόνος,

τις εικόνες με μιας, πριν τις δεις έχει κλέψει,

και την λύπη που κρύβεις, μετατρέπει σε πόνο.

Μα χωρίς τις γραμμές, τις σελίδες το άσπρο,

θα έμοιαζες ουρανός, χωρίς σύννεφα, αστέρια,

αμμουδιά θα 'σουνα, δίχως ούτε ένα κάστρο,

και οι χρόνοι σου άδειοι, από τα καλοκαίρια.

Όσο εσύ συνεχίζεις, τόσο ο ύπνος θα φεύγει,

και η μορφή που γυρεύεις, πιο μακριά θα κοιτά,

κι όλα όσα αγαπάς, το μελάνι ας σμιλεύει,

να διαβάζεις τουλάχιστον, η ψυχή τί ζητά.

Ounkas

07/05/2013