Πέτρες και σκόνη, σωρός από ερείπια,

αγρίμια γυρνούν, παντού και ουρλιάζουν.

σάπια σανίδια, σπαρμένα σαν νήπια,

άνθρωποι ξένοι, κοντά δεν πλησιάζουν.

Το βλέμμα ζητά, μια γωνιά να καθίσει,

μακριά από το χώμα, να δει ουρανό,

δεν έχει εδώ τίποτα, η ζωή να ελπίζει,

γεμάτο ότι ήταν, τώρα μοιάζει κενό.

Μια πίκρα κυλά και όλα τα πνίγει,

σωπαίνει η φωνή, παγώνει το σώμα,

κομμάτια από χώμα, η λάσπη τυλίγει,

και ότι προσμένει, δεν ήρθε ακόμα.

Το δάκρυ δε στάζει, του πάγου σταγόνα,

χαράζει το μέσα, βαθιά το πονάει,

στην άβυσσο ψάχνει, να βρει μια κρυψώνα,

μα όσο παλεύει, πιο πίσω το πάει.

Φωτιά και αέρας, οι φλόγες θεριεύουν,

και όσο περνάνε, κανείς δεν ζυγώνει,

τα δέντρα που σπάνε, τη γη τη σμιλεύουν,

και η λάβα τις ρίζες, ευθύς της πετρώνει.

Ounkas

13/05/2013