Κανείς απόψε δεν τολμά, ανάστημα να υψώσει,

ο ουρανός είναι βαρύς, κανείς δεν τον σηκώνει,

σήμερα φαίνεται η ψυχή, την ύλη θα προδώσει,

ακόμα και η θάλασσα, με τη σιωπή θυμώνει.

Όσο ο αφρός κι αν προσπαθεί, τη λύπη να βουλιάξει,

όσο η βροχή τα δυνατά της, βάζει για να πνιγεί,

όσο ο άνεμος σφυρά κι όλα θέλει να αλλάξει,

τόσο η μία αναπνοή, με τ όνειρο της σμίγει.

Τα δέντρα έφτασαν στη γη, λύγισαν για να κλείσουν,

τους δρόμους της να μην μπορεί, η λύπη να χωρέσει,

μα όσο τα φύλλα πύκνωναν, τα ξόρκια να της λύσουν,

εκείνη όλο και γλίστραγε, να φύγει να μπορέσει.

Και το φεγγάρι έσκυψε, το φως του να ενώσει,

με αυτό του ήλιου να γινούν, φλόγα τόσο μεγάλη,

στη θλίψη που εδώ περνά, να πέσουν για να λιώσει,

στάχτη να γίνει στη στιγμή, να μην γεννήσει άλλη.

Μα τίποτα δεν την κρατά, δεν στέκεται, δεν σβήνει,

πέρασε λίμνες ποταμούς, βουνά... και συνεχίζει..

απόψε..κάτι θα γενεί.. κάτι που δε μ αφήνει..

να ελπίζω στη φτωχή ψυχή, άλλο δε θα δακρύζει..

Ounkas

12/05/2013