*

Ότι πάλευα να κάνω μικρό, θέριεψε,

τόση προσπάθεια, τόσο καιρό, πήγε χαμένη,

η λίγη ώρα, σύννεφα γύρω μάζεψε,

κι είδα τη γη μου, πάλι σχεδόν καμένη.

Πολέμησα σκληρά, για να απομακρυνθώ,

από του χάους, την ερημιά να φύγω,

κι ήρθε το τίποτα, πάλι να αισθανθώ,

πως τα φτερά μου, δεν γίνεται ν ανοίγω.

Πνίγηκα μέσα στο καημό και οδηγό

δεν έχω, για να βρω πούθε πηγαίνω,

ποτάμι μέσα μου η λύπη και ριγώ,

μισή ανάσα, πάλι θα 'χω ν' ανασαίνω.

Παράπονο, θλίψη και τόσα τα 'γιατί',

ένα αηδόνι, που φτερουγίζει να πετάξει,

κι αντί σε λίγο να χαρεί, αυτή σκυφτή,

κοιτά η καρδιά, τη φωλιά να μην τη φτάνει.

Έτσι από χθες, ότι κατάφερα, ένας τοίχος,

που γκρέμισε κι έμεινα πάλι εδώ 'γυμνή',

έτρεξα μέσα στις σελίδες μου, ο στίχος,

σαν το παλτό, να με τυλίξει στη στιγμή.

Απ την αρχή, βήμα το βήμα, κι όπου πάει,

είναι αργά, ο χρόνος τρέχει, δε λυπάται,

δεν θα προλάβω, η ψυχή κι αν το ζητάει,

να ξανακάνω, την σιωπή μου να κοιμάται...

Ounkas

24/01/2014