*

Να τρέξει ο χείμαρρος, πάλι βαθιά,

λέξεις αγκάθια και  λόγια σπαθιά,

ήρθε ο χειμώνας και πάλι σκληρός,

είναι της ψυχής, αυτός τιμωρός.

Σκοτάδι κι ήταν, τώρα είναι βαριά,

τ' άστρα και πέφτουνε, από τα κλαριά,

κουβέντα μην λες, αυτή η πληγή,

δική σου δεν είναι, κυλά σαν πηγή.

Απόψε κομμάτια και γκρίζο, θαφτήκαν,

ξανά όσα άσπρα, στο μαύρο λουστήκαν,

ανάσα σου γύρεψα, μα έφερες ήλιο,

καίει τα πάντα, στης καρδιάς το βασίλειο.

Γιατί κι αν ρωτήσουν, σιωπή θα τους δώσεις,

μαχαίρι στη φλέβα, μπορείς να πληγώσεις,

τα όνειρα μάτωσαν, χαμένα ζητάνε,

το λόγο που απόψε, οι λέξεις πονάνε.

Στην άκρη όταν φτάνω, δεν έχω σανίδα,

λιγάκι ακόμα και πέφτει η ελπίδα,

φεγγάρι ας λούζει, της ζωής σου τους δρόμους,

ποτέ σου μην μάθεις, τους άγνωρους κόσμους.

Ounkas

23/01/2014