Κάθε μου κίνηση που κάνω να γλυτώσω,

δεσμά αόρατα, γύρω μου πάλι σφίγγουν,

με τα δυό χέρια μου πετώ μακριά, να σώσω,

τα όνειρα μου, που με το τώρα, σμίγουν.

Λεύτερα να 'ναι από το μαύρο που κυκλώνει,

κάθε μου ανάσα, να μην δουν κείνα τα βράδια,

όταν η θλίψη με την λύπη ζευγαρώνει,

και μένω μόνη μου, στα απύθμενα σκοτάδια.

Σίδερα δεν έχει η φυλακή μου, όμως στοιχειώνει,

την αύρα της αυγής και πάλι τ' αγγελούδι,

μόνο παλεύει να νικήσει, ότι εδώ σκοτώνει,

τα τελευταίο της ψυχής, τόσο αγνό λουλούδι.

Τι κι αν η αγάπη, κοιμάται αγκαλιά μου,

χωρίς να θέλω, την πληγώνει η αλυσίδα

που έχει δεθεί και εκδικείται τα όνειρα μου,

στην άγρια θάλασσα, βουτούν δίχως πυξίδα.

Θα ήθελα πάντα να είναι εδώ, να μην την χάσω,

όμως και μόνο που την νιώθει, θα γυρεύει,

τρόπους σε αυτή τη φυλακή, να τη δικάσω,

κι όσα έχει ίχνη από χαρά,  θα της τα κλέβει.

Ounkas

02/01/2014