Ο φράκτης του κήπου, δεν είναι όπως πρώτα,

τα ξύλα σαπίζουν, το χρώμα του χάνεται,

στο νου η εικόνα, στο τετράδιο μια νότα,

που λείπει και ο ήχος, ποτέ του δεν φτιάχνεται,

κι είχα υλικά κι ο ήλιος με ξύπναγε,

να βγω να τον χτίσω, πια δεν θα τολμούσα,

προσπάθησα τόσες, φορές μα δεν γύρναγε,

η θέληση εκείνη που μ αυτή θα νικούσα.

Ο χρόνος δεν ξέρει, πως είναι να χάνεις,

στιγμές απ το φως, που κάποιοι σου κλέβουν,

δεν ξέρει την ώρα, ψηλά όταν φτάνεις,

ψεύτικα άστρα, σκληρά πως μαγεύουν.

Ποτέ του δεν γνώρισε, τί κρύβει ο χειμώνας,

το χιόνι κοιτούσε, το πάγο στο τζάμι,

μα δεν ήξερε, πώς μόνος θαμώνας,

ψυχρός άνεμος, που κρυώνει τα τζάκια.

Η ζωή δεν λυπάται, τους ήχους που σβήνουν,

ποτέ δεν χαρίζει, χωρίς κάτι να πάρει,

η ζωή ξεθωριάζει, αυτούς που όλο δίνουν,

και όσοι δεν έκλαψαν, σε αυτούς δίνει χάρη.

Αν είναι παράξενο, αυτό μου το ποίημα,

μην μείνεις πολύ, σημασία μην δώσεις,

μονάχα άφησε το, να περάσει σαν κύμα,

μπορεί να ' ναι ανόητο, μα μην το πληγώσεις.

Ounkas

03/01/2014