Ο χρόνος, αντίστροφα μετρά,

οι ώρες που έρχονται, γκρινιάζουν,

ιστός αράχνης, που γρήγορα κεντά,

γιατί τα θύματα, ξέρει πως πλησιάζουν..

Στέκει ασάλευτη στα σκοτεινά,

εκεί όλο μένει και τα μάτια της δεν κλείνει,

μια κίνηση της, κι όλα είναι κενά,

παγίδα γίνεται, τίποτα δεν αφήνει..

Ιστός που αχόρταγα, όλα τα διεκδικεί,

χωρίς οίκτο κανένα, χωρίς τύψεις,

η αράχνη μόνο, θέλει να τραφεί,

μην προσπαθήσεις, κάτι να της κρύψεις.

Μα αν καταφέρεις το ‘λίγο’ σου να ‘δεις’,

αν κατορθώσεις να ξεχωρίσεις, ότι αξίζει,

ίσως σε αφήσει, να φύγεις για να το βρεις,

αφού σε κάτι, σαν και εκείνη, δει να ελπίζεις.

Αράχνη ο χρόνος, που υφαίνει και σε μπλέκει,

σε έναν ιστό, που αρχή δεν έχει να ξηλώσεις,

μήτε και τέλος, μόνο απέναντι σου στέκει,

παρακαλώντας, μην έχεις τύχη .. και γλυτώσεις..

Ounkas

05/03/2014