Ένα αστέρι, μες της νύχτας τις ρωγμές,

πάνω απ το σκούρο ουρανό μου ταξιδεύει,

σιγά πλησίασε και γλίστρησε μες τις ρωγμές,

που τ’ άδειο βλέμμα μου, μονάχο του αγναντεύει.

Από πού ήρθε? Ποιος να μπεις, το κάλεσε?

εδώ που όλα όσα ζούνε, δεν μιλάνε?

με ποιόν πελώριο πλανήτη, μάλωσε?

και χαμηλά τα μάτια του, όλο κοιτάνε?

Κι αναρωτιέμαι, γιατί εμένα, απ όλους διάλεξε,

κι όχι μια άλλη αυλή, που θα είχε φώτα?

γιατί δεν πέταξε για πιο ψηλά, μα άλλαξε

την ρότα του κι ήρθε εδώ, σε σβηστά φώτα?

Σκέψεις μονάχα, μπορώ να κάνω, να κοιτώ,

κι ότι θελήσει, να του δώσω, πριν να φύγει,

κι αν απορίες έχω, δεν θα το ρωτώ,

ξέρω από μένα, η καρδιά, εύκολα δεν ανοίγει..

Ένα αστέρι, μες την βραδιά επισκέφτηκε,

την γκρίζα εικόνα μου και στάθηκε για λίγο,

να ησυχάσει ήρθε, μα πιο πολύ μπερδεύτηκε,

μες το κενό και μες το σύννεφο που κρύβω..

Ounkas

08/06/2014