Στην άκρη σ’ άφησα, για δύο μέρες μόνο,

μα αρκετές, πάλι ήτανε για να χαθώ,

σ’ ένα τετράδιο ζω, ανασαίνω και ματώνω,

μα είπα για λίγο, μακριά του να βρεθώ.

Δειλά οι γραμμές του, με καλούσαν να αφήσω,

δύο – τρεις λέξεις, η βροχή να ησυχάσει,

όμως τη θλίψη, απ τα μάτια να κυλήσω,

με διέταξε κι έτοιμη είναι να σταλάξει..

Χρόνο δικό σου, δίνω τώρα για να αντέξεις,

τις ώρες κείνες που οι στάλες, σε πονάνε,

χωρίς να θέλω, ότι δεις να το πιστέψεις,

μα είναι αυτές, είναι οι στιγμές που σ αγαπάνε.

Κι αν ο βοριάς, παγώσει την καρδιά, εδώ μείνε,

να δεις τουλάχιστον στης ζωής μου την φυγή,

ναι, ήρθε εκεί κι είπα, «ανάσα μου, εσύ γίνε,

πριν με κλειδώσει η ζωή, σε μια πληγή» .

Γιατί το ξέρω, θα ξημερώσει και η φωνή,

πάλι θα λέει, πως άργησα και να γυρίσω,

εκεί στο γκρίζο, στης ψυχής μου την ποινή,

που φυλακίζει τα όνειρα μου, όσο θα ελπίζω…

Ounkas

03/06/2014