Το χθες που έλαμπε σαν ήλιος, τρεμοσβήνει,

πάλι την πόρτα σου χτυπούν, μικροί τυφώνες,

αυτή η ζωή, λίγο να νιώσεις, δεν σ αφήνει,

να ξεχαστείς απ της ψυχής σου τους αγώνες,

Πριν ήτανε στεριά, άμμος ξανθή, εκεί πατούσες,

μα η θάλασσα τη ζήλεψε κι έφερε τα νερά της,

όταν στεγνώσανε, βράχια μόνο κοιτούσες,

κι ας παρακάλες πολύ, να ‘σαι στην αγκαλιά της.

Το όνειρο σαν ξημέρωσε, όλο είχε αλλάξει,

δεν ήταν όραμα όμορφο, μα εφιάλτης μοιάζει,

μια ιστορία υπέροχη, μα για να σε πειράξει,

τη δύναμη σου μέτραγε, πληγές να δοκιμάζει.

Αν θα αντέχουν τη σιωπή, ψυχή, καρδιά και σώμα,

τα μάτια αν θα κλείνανε, δίχως να δουν αστέρι,

αντί για άνθη έστρωσε, αγκάθια ένα στρώμα,

και κλέβει όλη τη χαρά, την θλίψη για να φέρει.

Και πέρασε πολύ καιρός κι είδε πως το παλεύεις,

το κύμα το εκτίμησε κι αμέσως πίσω κάνει,

μα όσο λες σ’ ένα βουνό: «ποιόν στη ζωή ζηλεύεις?»

εκείνο θα σου απαντά: « να ‘χα κι εγώ, λιμάνι..»

Ounkas

10/03/2014