*

Αυτό το λουλούδι που γέρνει απαλά, μην κόψεις,

ελπίδα κι ανάσα, δροσιά από βοριά κάθε βράδυ,

κι αυτό το ρυάκι που κυλά σιγανά, μην διακόψεις,

παρέα μου κάνει ο ήχος του αυτός, στο σκοτάδι.

Αυτό το αστέρι που λάμπει ψηλά, μην το σβήσεις,

το δρόμο μου χάνω συχνά κι εκείνο τον βρίσκει,

γλυκιά η φωνή σου, προσπάθησε μην την στερήσεις,

από τις στιγμές μου, που λίγες μαζί σου έχω κρύψει.

Αυτή την αχτίδα του ήλιου, να μην την σκεπάσεις,

πολύ παγωνιά κάνει εδώ κι εκείνη την λιώνει,

κι από τη ψυχή τη μικρή, ποτέ μην αδειάσεις,

λεπτά που ανασαίνω μαζί σου, κι η πίκρα θυμώνει.

Κι αν δεις να δακρύζω, το δάκρυ να μην το σκουπίσεις,

χαρά είναι φως μου, που βρίσκεσαι δίπλα μου ακόμα,

κι αν δεις τη καρδιά μου θλιμμένη, εσύ να μην μιλήσεις,

δυό ανάσες πια ζούνε, εδώ στο γκρίζο μου σώμα.

Και να μην ξεχάσεις, πως ότι είχα, ήταν δικό σου,

σου το ‘δωσα κι έφερε αγάπη, που πάντα θα ζει,

στο ουράνιο τόξο που βγαίνει απ τον ουρανό σου,

εκεί θα αντικρίζεις το αύριο, της ψυχής το ‘μαζί΄.

Ounkas

14/03/2014