Μια χαραμάδα κι ένα ίχνος ευωδιάς,

πέρασε απόψε στο δωμάτιο, με μαγεύει,

άμμο λευκή, της πιο γαλήνιας αμμουδιάς,

κάποιου τα βήματα, ‘φέραν κι αυτή χορεύει.

Άστρου το φως, μέσα σ αυτή τη καταχνιά,

ξεχώρισε, πάνω στο πέπλο που σκεπάζει,

την πιο θλιμμένη, της καρδιάς μου παγωνιά,

με ένα άγγιγμα,  την κάνει ήρεμη να μοιάζει.

Αχτίδα γέρνει, να ακουμπήσει το γιατί,

να το ζεστάνει, να βρει τις απαντήσεις,

κι η στάλα είδα, τι μπορεί να κάνει αυτή,

καθώς κυλά, λίγο απ φως της να αντλήσεις.

Ένας λυγμός, το σώμα αμέσως ξεσηκώνει,

κι αν ακουστεί, ποιος να τον αγκαλιάσει,

τρέμει η φωνή, δε ξέρει όμως να θυμώνει,

κρύβει στη φλόγα, ότι την κάνει να δειλιάσει.

Βράχος μεγάλος, λίγο ανεβαίνεις μα γλιστράς,

βήμα το βήμα, στις ρίζες του σε σπρώχνει,

ούτε στη σάρκα σου την ίδια δεν χωράς,

ψάχνεις το κάτι να πιαστείς, μ αυτό σε διώχνει.

Ounkas

01/01/2015