Σαν δανεικό ρούχο, πάνω μου ξεθωριάζει,

μέσα μου ότι είναι, δεν μπορώ να το αναστήσω,

ένα θηρίο, που κανείς δεν το δαμάζει,

ήσυχο.. μόνο εγώ μπορώ να το κρατήσω.

Μες τις στιγμές, πρόσωπα όλο αλλάζει,

την μια θυμώνει και φωνάζει πως πονά,

την άλλη βλέπει τον γκρεμό, μα δεν διστάζει,

μέσα να πέσει και ν’ αναρριχηθεί ξανά.

Άλλοτε παύει να μιλά κι εγκαταλείπει,

κάθε προσπάθεια τον ήλιο να γυρέψει,

κι όταν κουράζεται, βουλιάζει μες τη λύπη,

δεν βρίσκει κάτι αληθινό, για να πιστέψει.

Μικρό σου μοιάζει, μα θα τρομάξεις αν το νιώσεις,

κομμάτι μου είναι, αν το διαγράψω, θα χαθώ,

αν η πληγή αιμορραγήσει έλα να στρώσεις,

λευκό σεντόνι, πάνω του μόνη να απλωθώ.

Κι αν βρέξει, τρέξε, γιατί δεν θα σταματήσει,

θα πέσουν στάλες, όσες κατέχει ο ουρανός,

κάθε μου μπόρα, μπορεί τα πάντα να στερήσει,

απ τη ψυχή σου, να μείνει μόνο ο γκρεμός…

Ounkas

01/01/2015