Βγαίνουν οι λέξεις, απ τα χείλη τα στεγνά,

μα ο νους απόψε, δεν τις καταλαβαίνει,

μόνο η σιωπή κι η ερημιά μου, τα στερνά,

γεμίζουν τη πληγή, που όλο και βαθαίνει.

Μήπως αν βγω και κοιτάξω μακριά,

κάτι με κάνει, στην αυγή να πιστέψω?

μήπως της άδειας μου, καρδιάς γιατρειά,

είναι στο φως και να το ικετέψω?

Αυτή η συγνώμη, που ψιθύρισαν δειλά,

μες τη ψυχή μου, της άνοιξα και μπήκε,

όμως τα βέλη, όχι απλά ένα… μα πολλά,

παρηγοριά στα βάθη της, δεν βρήκε.

Πελώριο κύμα κι ο χειμώνας πόσο αργεί,

κάποιοι τη θάλασσα μου, τόσο αγριέψαν,

πόνεσαν όλες, μα αυτή η νέα πληγή,

χείμαρρος έγινε, που τα θεριά παλέψαν.

Απ τον αγώνα, νικητής είναι η σιωπή,

αυτή απέμεινε, η μέρα πριν χαράξει,

και κάποια βλέμματα, που ένιωθαν ντροπή,

γιατί από μέσα τους, ότι καλό έχουν πετάξει…

Ounkas

03/2016