Μικρός ο κόσμος, όσο απέραντος κι αν μοιάζει,

γιατί η καρδιά, πάντοτε λίγα αναζητά,

ποτέ δεν θέλησε, τα πάντα να τα αλλάζει,

ο δρόμος ίδιος, που εκείνη περπατά.

Τι κι αν το πλήθος, με αγωνία περιμένει,

ψάχνει συνέχεια, τα πιο πολλά να βρει,

έτσι γυρίζει κι η ψυχή του σαν χαμένη,

γιατί μονίμως,  διεκδικεί μια νέα γη.

Μα η καρδιά, διψά για λίγη αλμύρα,

από της θάλασσας το κύμα, να γευτεί,

εκείνη αγάπησε και την ανάσα και την μοίρα,

απ το χειμώνα, ως και την άμμο την καυτή.

Ψυχές γιορτάζουν, όταν το φως αγγίζει,

την ερημιά τους και ελπίδες της γεννά,

χτύπος ακούγεται, λουλούδι σαν ανθίζει,

κι όταν η αυγή, με την γαλήνη, τις ξυπνά.

Τον ήλιο όλες, να προβάλλει περιμένουν,

μέσα απ το σύννεφο, θέρμη να νιώσουν,

ανάσα ο άνεμος, ποτέ έτσι δεν πεθαίνουν,

κρατούν ελπίδες, σ άλλες καρδιές να δώσουν.

Ounkas

04/2016