Μικρές στάλες που πέφτουν αργά,

ξεγελούν τη ψυχή, πως χορεύει,

βλέπει χρώματα, πολλά, ζωηρά,

μα σκιές είναι και μόνη παλεύει.

Πιστεύει πως όλα, θα γίνουν αλλιώς,

τις νύχτες στα άστρα, ονόματα δίνει,

μα ο χρόνος το ξέρει, γιατί είναι παλιός,

πως μόνο μια λάμψη, η ζωή απλά δίνει.

Εκεί που νομίζεις, πως φως θα φανεί,

ο ήλιος σου κρύβεται και σύννεφα φτάνουν,

δεμένη η καρδιά σου, από ένα σχοινί,

δακρύζουν τα όνειρα, που απόψε σε χάνουν.

Μια φλόγα κι αν άναψε, ζητάει πολλά,

για να σου χαρίσει, το φως που γυρεύεις,

μα κι αν συμφωνήσεις, το ξέρεις καλά,

μια αχτίδα θα δώσει, για όσα λατρεύεις.

Κι έτσι ταλαντεύεσαι, τις σκέψεις τρελαίνεις,

να δώσεις τα πάντα, για μία στιγμή?

ή να συνεχίσεις, αργά να πεθαίνεις,

μήπως και γεμίσεις, την όποια ρωγμή?...

Ounkas 2017