Χαμένο χαμόγελο, στο φως που πεθαίνει,

μαζί του η θάλασσα, στη στιγμή θα χαθεί,

η φωνή που ακουγόταν, ολοένα σωπαίνει,

η κλωστή που την κράταγε, έχει πλέον κοπεί.

Τα λόγια αλλιώτικα, όχι εκείνα που άκουσε,

κι η αυγή που λαχτάρησε ν ανατείλει… ένα ψέμα,

την αγάπη περίμενε, μα ένα δάκρυ συνάντησε,

και ο φάρος που άναβε, έσβησε μ ένα νεύμα.

Η ψυχή της αγρίμι, στις πλαγιές όλο τρέχει,

μακριά από βλέμματα, που γεννούν τις πληγές του,

καρδιάς χτύποι ακανόνιστοι, γιατί πάλι εκεί βρέχει,

μόνο στρώμα οι καημοί και ομίχλη οι χαρές του…

Το βουνό που κοιτάζει, δέντρα κάτω ριγμένα,

αγκαλιάζει τη θλίψη κι όλο σύγκορμο τρέμει,

ένα αχνό της χαμόγελο, φύλλα χάμω θαμμένα,

σάκο γεμάτο λύπη, στη ζωή, πάντα σέρνει.

Κι αν κοιτάξει πιο πέρα, τα μάτια του καίνε,

απ του ήλιου το χνάρι, που εκείνη ματώνει,

ψίθυροι απ τους θάμνους, όλο ακούει να λένε,

ότι αρχίζει για όλους, για εκείνη τελειώνει…

Ounkas 2017