ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ

Ένα μήνυμα προς όλους, με πολύ σεβασμό και εκτίμηση.

Από την αρχή όλης αυτής της κατάστασης  που έφερε η πανδημία και στη χώρα μας,

η απόφαση μου ήταν να ΜΕΙΝΩ ΣΠΙΤΙ, μέχρι να μην μπορώ να ανταπεξέλθω μόνη μου,

με τα φάρμακα μου και  τις οδηγίες του Ιατρού μου.

Ανήκω σε ομάδα ευπαθών ασθενών από το 1995, όπου διαγνώσθηκε το  βρογχικό και αλλεργικό άσθμα μου.

Με φαρμακευτική αγωγή που πολλές φορές, μεγαλώνοντας ειδικά (είμαι 48 ετών), να υπάρχουν πολύ δύσκολες μέρες , χωρίς καν τον  απαραίτητο  ¨αέρα¨  που χρειάζομαι, χωρίς καν φωνή να ακουστώ,  που όμως έμαθα όλα αυτά, να τα αντιμετωπίζω.

Όσοι πάσχουμε από  κάποιο χρόνιο  νόσημα, που έχει γίνει ένα με τον εαυτό μας,  γνωρίζουμε τις αντοχές μας και κατανοούμε απόλυτα, πότε πρέπει να ζητήσουμε βοήθεια.

Και εγώ θα το κάνω, μόνο όταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δεν θα μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου.

Όταν θα έχω εξαντλήσει, όλες τις δυνατότητες μου, αρχικά για να μην απασχολήσω κάποιο Ιατρό, να ασχοληθεί μαζί μου, την στιγμή που κάποιοι συνάνθρωποι μου,  τον έχουν περισσότερη ανάγκη,  αλλά και για να ΜΗΝ ΘΕΣΩ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ, κανέναν από την στιγμή που όλοι πρέπει να λειτουργούμε, σαν να νοσούμε από τον κορωνοιό ή κορονοιό ή κοροναιό, (λίγη σημασία έχει η ορθογραφία του, αυτή τη στιγμή).

Παρακαλώ λοιπόν όλους, να ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ. Και για μένα, είναι πολύ δύσκολο, γιατί είμαι από την φύση μου, ένα πολύ δραστήριο άτομο, με πολύ ενέργεια,  αεικίνητη,  όπως με λένε όσοι με γνωρίζουν.

 Όμως, εκτός από το χαρακτήρα μου, που διαθέτει πολύ ψυχραιμία και  λογική και που κάποιες φορές ίσως είναι και σκληρός αλλά ρεαλιστής με την όποια κατάσταση ,

έχω και μεγάλη γνώση του τι συμβαίνει και πόσο πολύ παλεύουν όλοι οι άνθρωποι που πλαισιώνουν τα νοσοκομεία και τις κλινικές της χώρας μας. Για πολλούς λόγους που δεν έχουν σχέση με το άσθμα μου, έτυχε να νοσηλευτώ κατά την διάρκεια των ετών που πέρασαν, για αρκετά διαστήματα και πραγματικά, όλοι εκείνοι που βρίσκονται δίπλα σε κάποιον ασθενή,  αξίζουν την συμπαράσταση και την στήριξη μας. 

Απευθύνομαι λοιπόν, σε όλους όσους  διαβάσουν αυτό το μήνυμα.

Ας κάνουμε ΟΛΟΙ μια προσπάθεια, έστω και από σήμερα. Ας ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ και ας προσθέσουμε το δικό μας λιθαράκι, στην τρομερή αυτή προσπάθεια όλων των ανθρώπων, να πολεμήσουμε αυτόν τον ¨αόρατο εχθρό¨.

Μερικές μάχες,  δεν δίνονται με όπλα και δεν χρειάζεται να ορθώσουμε το ανάστημα μας κάπου εκεί έξω, αλλά καλούμαστε να μείνουμε μέσα αυτή τη φορά, να δώσουμε τη μάχη μας, με την ΑΠΟΥΣΙΑ μας. Αυτή τη φορά, δεν χρειάζεται να νικήσουμε τον εχθρό, πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά με το να ¨ΚΡΥΦΤΟΥΜΕ¨ από αυτόν.  Ξέρω πως είναι ¨βαριά¨ αυτή η λέξη και  πραγματικά, προσπάθησα να βρω κάποια άλλη, όμως ίσως  είναι και η καταλληλότερη, αυτή τη χρονική στιγμή.

Ως Έλληνες , και αν μιλήσω προσωπικά, το να κρύβομαι από κάτι, με θυμώνει, δεν είναι στο χαρακτήρα μου, δεν το έχω κάνει ποτέ και καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο, αλλά είναι ο μόνος τρόπος. Έτσι θα προστατέψουμε τους γύρω μας, με αυτό τον τρόπο, δεν θα δώσουμε την ευκαιρία στον άγνωστο αυτόν ιό, να μας χρησιμοποιήσει  και να κάνει το ¨ταξίδι¨ του ανέμελος,  σε πολλούς ακόμα ανθρώπους.

Έτσι θα δείξουμε την ευγνωμοσύνη και την θέληση μας, πραγματικά να βοηθήσουμε, όλους όσους παλεύουν για εμάς.

Έτσι θα ανταποδώσουμε, όλα όσα κάνουν, οι άνθρωποι  με τα ¨χρώματα¨, (Ιατροί και νοσηλευτές και όλοι όσοι απαρτίζουν το Σύστημα Υγείας), για να κερδίσουμε όλοι μαζί αυτή την άνιση μάχη που δίνουν.  Έτσι θα κερδηθεί αυτός ο πόλεμος και αυτή η απειλή.

ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ προστατεύουμε τους γύρω μας, τηρούμε τα μέτρα υγιεινής, κρατάμε την ψυχραιμία μας, ενημερωνόμαστε, βοηθάμε όσους το έχουν ανάγκη,  συζητάμε, αναρωτιόμαστε, απορούμε, στεναχωριόμαστε ίσως λίγο, αλλά

ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ  τώρα, για να βγούμε ¨αύριο¨, πιο δυνατοί και γνωρίζοντας πως  και εμείς, ο κάθε ένας από εμάς, άφησε το δικό του ¨αποτύπωμα¨,  στην τόσο απίστευτη και συγκλονιστική ταυτόχρονα μάχη, που θα έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε τελικά, σε όλη αυτή  την δύσκολη δοκιμασία  που περνούν, τόσοι πολλοί άνθρωποι πάνω στη Γη μας.

ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ

Ounkas 2020