Τόσα σκοτάδια πέρασε η ψυχή, για να μπορέσει,

τις τρικυμίες να νικά, το πόνο της να διώχνει,

μα σαν και τούτο που ρχεται, τα όνειρα να δέσει,

κάθε βραδιά και πιο πολύ, μες το γκρεμό τα σπρώχνει.

Άλλο, ποτέ μου, στο μυαλό, τόσο άγριο δεν θυμάμαι,

απ το λευκό να ξεπηδά και να το λούζει αγρύπνια,

εγώ κι αυτό παλεύουμε, κι οι δυό μας, δε χωράμε,

μέσα στην ίδια τη στιγμή, ψέμα μαζί κι αλήθεια.

Τόσα δάση απάτητα, η καρδιά εμπρός της βρήκε,

περπάτησε και κόπηκε, στα αγκάθια, σαν ανθός,

μα σαν ετούτο το θεριό, η ζωή ποτέ δεν είχε,

να θέλει κάθε μου χαράς, να σβήνει το όποιο φως.

Σαν το αγρίμι κάθεται, απέναντι κι ουρλιάζει,

σαν το γεράκι που ψηλά, πετά να βρει τροφή,

και μόλις λίγο ξεχαστώ, τη παγωνιά προστάζει,

να κατεβεί στο μέσα μου, απ την βουνοκορφή.

Κι όσο με βλέπει μάχομαι, τόσο πολύ θυμώνει,

την ύλη μου, τη σκέψη μου, θέλει να τα τσακίσει,

όσο νιώθει αντιστέκομαι, τόσο μίσος φορτώνει,

καλεί ανέμους και στοιχειά, να ‘ρθουν να με διαλύσει.

Για το κορμί αδιαφορώ, σ αυτό οι πληγές θα κλείσουν,

αλλά η ψυχή μου εύκολα, δεν θα παραδοθεί,

το ξέρει αυτό πολύ καλά, κι όσα θε να λυγίσουν,

την δυνατή ανάσα μου, να πάψει, να εκδιωχθεί…

Όλο το φθόνο μάζεψε, πάνω μου τον πετάει,

σαν κύμα ρίχνει τη φωτιά, σαν θάλασσα από λάβα,

είναι η μάχη η ύστατη, πάντα θε να νικάει,

μα θα αρνηθώ ως το τέλος μου, η καρδιά να γίνει σκλάβα…

Ounkas 2017