Σαν την κλωστή, η φωνή μου κόπηκε,

λές και ο ήχος, ταξίδεψε για αλλού,

και η ψυχή, στα τείχη της κλειδώθηκε,

για να κρατήσει τις εικόνες του μυαλού.

Στιγμές την μάγεψαν κι ένα αληθινό φιλί,

την έκαναν δειλά, να βγεί πάλι στο φως,

πλησίαζαν οι άνθρωποι, όλο και πιο πολύ,

μα η αγάπη, ήταν ο μόνος της σκοπός.

Την αγκαλιά σου άνοιξες, να την υποδεχθεί,

μα είχε ακόμα μια ψυχή, μέσα της πληγωμένη,

ούτε λεπτό δε στάθηκε, λίγο γαι να σκεφτεί,

της έδωσε ότι αγαπά, να είναι ευτυχισμένη.

Έτσι άδεια πάλι, σώπασε και κούρνιασε,

δίπλα στη θέση της καρδιάς να περιμένει,

το χρώμα της κοιτώ, πόσο ξεθώριασε,

αλλά έχει μια πνοή σου, να ανασαίνει.

Σαν άμμο που η θάλασσα, ξεχασε να βρέξει,

και κάηκε απ του ήλιου, τη δυνατή φωτιά,

χωρίς φωνή,θα κάτσει και θα πλέξει,

ξανά το δάκρυ, που φυγε απ τη ματιά.

Κι ας είναι εκείνο, που ήρεμα κυλάει,

το σώμα γδέρνει, σαν τη λάβα το χαράζει,

στην αγκαλιά της, την αγάπη σου, φυλάει,

δεν έχει όνειρα, μα το χαμόγελο μοιράζει.

Ounkas

04/05/2012