Κρυμμένη εδώ, στις φυλλωσιές των δέντρων,

κοιτάζω ΄κάτι΄ και ο νους στο πουθενά,

χωρίς να βλέπω, ποιά τα όρια των μέτρων,

πιάνω τη σκέψη μου, ν αγγίζει τα βουνά.

Θαμμένη πάλι, στων ονείρων τους διαδρόμους,

σαν ακροβάτης που το πλήθος του φωνάζει,

έχει διαλέξει η ψυχή μου, τους δυό κόσμους,

και κάθε λίγο, την πορεία της αλλάζει.

Το βλέμμα ψάχνει, μα τα μάτια δεν θωρούν,

στον ένα κόσμο που η συννεφιά κυριεύει,

τα χείλη θέλουν, μα οι λέξεις δεν μπορούν,

απο το πάγο, το κορμί μου, ούτε σαλεύει.

Εδώ γεννήθηκαν, το κύμα κι η αστραπή,

εδώ μεγάλωσε η θλίψη κι η αγωνία,

στα δυό χωρίζεται η καρδιά και θα κοπεί,

μόλις χαθώ, στου δρόμου τούτη τη γωνία.

Ο άλλος δρόμος, είναι αυτός που αναζητά,

κάθε διαβάτης, στης ζωής τα μονοπάτια,

είναι η χαρά, η αγάπη, η καρδιά που ζητά,

μα δεν με πάνε προς τα εκεί, τα σκαλοπάτια.

Χαμένη εδώ. Αυτή η σκιά, πόσο μου μοιάζει!

τρέχει δεξιά κι αριστερά για να κρυφτεί,

εικόνες φτιάχνει το μυαλό και με τρομάζει,

απ όλα εκείνα που η χαρά δεν θα γευτεί.

Ounkas

11/05/2012