Προσπαθώ να σταθώ, σ ένα άγριο αγέρα,

το κορμί να κρατήσω, για να μην σωριαστεί,

μια αχτίδα από ήλιο, διεκδικώ κάθε μέρα,

της ψυχής μου ελπίδα, που χει πια κουραστεί.

Κι όσο εγώ το παλεύω, τόσο ο άνεμος φέρνει,

πιο κοντά τα συντρίμμια, που κλείνουν το δρόμο,

και το δέντρο που ίσιο στεκόταν, πια γέρνει,

κι ένα γκρίζο τοπίο, σπέρνει τώρα το τρόμο.

Μόνο εσύ, ουρανέ μου που αγγέλους γνωρίζεις,

της καρδιάς τα αγρίμια, κάνε να ημερέψουν,

ουράνιε θόλε μου, εσυ, που τον κόσμο γυρίζεις,

πες ξανά στους καημούς, τη χαρά μη ληστεύουν.

Κι αν προφτάσει να έρθει, αν με βρει ο χειμώνας,

ίσως τίποτα απ όσα, είδες να μην θυμίζω,

μα στο βάθος αν ψάξεις, της μικρής κρυψώνας,

μες την άδεια ψυχή, θα μου πεις, ΄σε γνωρίζω΄.

Γιατί γέρνει το σώμα, μα τα μάτια είναι ίδια,

δυό σταγόνες βροχής, η ερημιά τους στη μέση,

στο λαιμό δεν κρέμασα, ποτέ μου στολίδια,

και η καρδιά μου στο χώμα, έτοιμη είναι να πέσει.

Ounkas

10/05/2012