Την ημέρα πνίγω τη σιωπή μου στις σελίδες,

που καρτερούν, όλες τις λέξεις διψασμένες,

γράφω για όνειρα, αγάπη, αλήθεια και ελπίδες,

μα και για εκείνες τις μορφές, τις τρομαγμένες.

Τη μέρα πνίγω, τη θλίψη μου, σε εικόνες,

σ αυτές που πίστευα, θ άγγιζα μια στιγμή,

τώρα γνωρίζω, αν περάσουν και αιώνες,

δεν θα δοθεί, απ τη ζωή, ούτε μια αφορμή.

Θα ξημερώνει κι όλα, θα ναι πάντα ίδια,

όπως εχθές και κάθε χθες, που προσπερνά,

ένας σωρός από ερείπια και σκουπίδια,

μία φιγούρα, που δεν βλέπει, πως γερνά.

Κι αν πέφτει η νύχτα, την σιωπή μου πνίγω,

σ ένα σκοτάδι, που ποτέ σου δεν θα δεις,

μέσα του έμαθα, τον πόνο μου να κρύβω,

τόσο καλά, που ούτε εσύ, δεν θα τον βρεις.

Την νύχτα τ άστρα, την σιωπή μου ακούνε,

και το φεγγάρι κρύβεται, για να μην πληγωθεί,

από τις λέξεις της, που χρόνια μου ζητάνε,

η πονεμένη αυτή, καρδιά, άλλο μην προδοθεί.

Ounkas

08/05/2012