*

Αναρωτιέμαι, γιατί τώρα αυτή η πνοή,

να φύσηξε, μετά απο χρόνια στη ζωή μου,

αγάπη έδωσε, σαν των υδάτων την ροή,

σαν ποταμού ορμή, κι έγινε αναπνοή μου.

Κι αν θέλει κάτι, να το ζήσω, να αισθανθώ,

όσα ο χρόνος μου είχε κλέψει και κρυβόμουν,

που να βρω δύναμη, θεέ μου ν αναμετρηθώ,

μ όσα απέναντι τους, πάντοτε στεκόμουν?

Απ την άλλη, οι ευκαιρίες μας, λιγοστές,

μες τον καθένα μας, ένα μικρό συρτάρι,

όταν τις δούμε, μοιάζουνε  όλες γελαστές,

αλλά κανένας, πάνω απο μία, δεν θα πάρει.

Κι εγώ που θέλω, να ζήσω μες το όνειρο,

πρέπει να σβήσω, της μνήμης τα γραμμένα,

είναι το δάκρυ μου στεγνό, μα κουτοπόνηρο,

γιατί η καρδιά, τα χει στα βάθη της κρυμμένα.

Μα ακόμα κι αν, το λίγο, μου τραγούδησε,

μα ακόμα κιαν, το άρωμα έχει αλλάξει,

ακόμα κι αν, η αγάπη, μου φτερούγισε,

ακόμα κι αν, κανείς δεν θα με ψάξει,

στιγμές μικρές, με άγγιξαν και ανάσανα,

λεπτές γραμμές, γίναν να περπατήσω,

εικόνες όμορφες, κρύψανε τα βάσανα,

χαμόγελο είδα, που δεν θα λυσμονήσω.

' Πνοή αν θέλεις, μείνε να ξαποστάσουμε,

ξέρω πως δίψασες, ο ήλιος σ έχει κάψει,

εγω και εσύ, εδώ δεν θα γιορτάσουμε,

αγάπη θα είναι, η ψυχή όταν θα κλαψει'.

Ounkas

07/05/2012